Zatruty ogród recenzja

Jak wiele innych osób z niecierpliwością czekałam na nową książkę Alex Marwood. Bardzo cenię sobie jej styl, no a thriller o sekcie brzmi bardzo smakowicie. Niestety tym razem mi się nie podobało.
Książka zaczyna się bardzo intrygująco- od sterty trupów ludzi, zamieszkujących w komunie w sekcie Arka. Masakrę przeżyło tylko dwoje nastolatków i młoda kobieta, Romy. Romy dołączyła do sekty z matką gdy była mała, natomiast jej przyrodnie rodzeństwo, które uszło z życiem, przyszło na świat już w społeczności Arki, mniej lub bardziej zgodnie z pokrętnym prawem, ustanowionym przez ich przywódcę.
Okazuje się, że poza Arką mają oni ciotkę, Sarah, która sama w młodości należała do dziwnej grupy religijnej. Obecnie grupa się rozpadła, ale Sarah ciągle ciężko otrząsnąć się po zranieniach, jakich tam doznała. Kobieta ma problem z dostosowaniem się do otaczającego ją świata, więc możliwość wzięcia pod opiekę dzieci jej nieżyjącej siostry na początku napawa ją przerażeniem. Jednak Sarah postanawia zrobić w końcu coś ważnego w swoim życiu i przygarnia dzieci. Według mnie w tym miejscu pojawiła się najmocniejsza część powieści- problemy z zaaklimatyzowaniem się w świecie dla nas normalnym dzieci, które nie znają naszej cywilizacji, uznają nas za mięczaków, nie uznają naszych zasad moralnych i cały czas szykują się na Apokalipsę. Dzieci, które są w stanie nawet zabić w imię zasad.
Równolegle obserwujemy problemy Romy, która po wyjściu z sekty trafiła do szpitala, szpitala psychiatrycznego i specjalnego domu przejściowego. Na koniec dostała własne mieszkanie, ale nie bardzo umie się odnaleźć w tym świecie i wyzbyć lęku. Do tego stara się maskować swoją ciążę i również nie widzi nic złego w mordowaniu w razie "wyższej potrzeby". Ze wspomnień Romy dowiadujemy się jak wyglądało życie w sekcie, poznajemy dziwne prawa i zasady i patrząc na nie z boku nie sposób nie zastanowić się, jak członkowie sekty mogli czuć się w niej bezpiecznie? Czy nie widzieli, że prawo sprzyja tylko przywódcy?
Romy za wszelką cenę chce znaleźć rodzinę, a później pozostałych członków Arki, bo wygląda na to, że jeszcze jacyś żyją i mają się dobrze. Nie będzie to jednak trwało wiecznie...
Jak patrzę na taką recenzje to nie brzmi to źle, jednak w moim odczuciu autorka za mało czasu i uwagi poświęciła życiu w sekcie. Wiemy, że nie było tam za fajnie ani normalnie, jednak zostały tu omówione tylko ogólne zasady, brakuje zagłębienia w odczucia bohaterów. Można było ten temat pogłębić i dodać mu charakteru. Ogólnie mam wrażenie, że cała książka była pisana "po łebkach". Bohaterowie i ich przejścia ogólnie zarysowane, ale akcja ciągle się tylko ślizga dalej. Uważam, że można by z tego stworzyć dużo lepszą i ciekawszą powieść pogłębiając kwestie życia w komunie i emocji głównych bohaterów. Książka pozostawia spory niedosyt... Na pewno nie jest to mroczny thriller, raczej kryminał z wątkiem psychologicznym.