Mordercza rozgrywka recenzja

Co jeszcze nowego można napisać o ostatnim tomie przygód milicjantów z Poznania Ryszarda Ćwirleja? Poza tym, że czekałam, przeczytałam i nie rozczarowałam się 😊.

Przyjemnie było zanurzyć się znowu w świat pokręconej intrygi z czasów słusznie minionych. Oczywiście, jak zwykle Autor nie szczędzi szczegółów i obserwacji socjologicznych. Tym razem akcja rozgrywa się podczas słynnych Międzynarodowych Targów w Poznaniu. Jest 1987 rok. Do miasta zjeżdżają zagraniczni goście, smakowite kąski dla chętnych do szybkiego zarobku „biznesmenów” z półświatka. Akcja rozpoczyna się na dansingu w hotelu Polonez. Przed oczami mamy scenografię jak z serialu „07 zgłoś się”, zresztą w tekście są wyraźne nawiązania do postaci słynnego porucznika Borewicza. Ryszard Ćwirlej naprawdę znakomicie bawi siebie i nas tą konwencją. Świetnie można wyobrazić sobie malowniczą scenę morderstwa piosenkarki. Prawie słychać melodię z serialu…

Uczestniczymy też w nielegalnej rozgrywce pokera, gdzie na stole leżą już grube pieniądze, mieszkanie i obraz. W tym momencie napad rabusiów niweczy niezły zysk wygranego. Na nieszczęście dla złodziei poszkodowanym jest znany nam świetnie z poprzednich tomów Gruby Rychu. On łatwo nie odpuści…

I mamy jeszcze wątek z przeszłości. Rok wcześniej pomiędzy stacją kolejową a akademikiem zaginęła studentka. Słuch po niej zaginął.

Te wszystkie wątki spina znana ekipa-Mirek Brodziak, Teoś Olkiewicz i jeszcze Tomasz Marjański na deser. Oczywiście mamy też konkurującą z policją SB. Autor wyraźnie dzieli policję i SB według schematu czarne-białe, ale już się do tego przyzwyczailiśmy. Policjanci są raczej przyzwoici, merytoryczni, choć czasami durnowaci, a SB to zbiorowisko kanalii, myślących głównie o osobistych korzyściach.

Trup ścieli się w tym tomie gęsto, ale lubię u autora, że nie epatuje nas szczegółowymi opisami zadawanych cierpień. To nie ten klimat. Tutaj mamy głównie „poległych podczas akcji”. Zresztą opisy tych morderczych starć są mocną stroną autora. Tak samo jak język, dialogi i humor przemycany — tak w dialogach, jak i sytuacjach.

Oczywiście farciarz Teoś zawsze musi coś ugrać na tym bałaganie…

Polecam ten tom, jak i poprzednie oraz dziękuję Wydawnictwu Muza za przesłanie książki do recenzji.