Dziewczyna o czterech palcach recenzja

Edward Popielski dostaje propozycję nie do odrzucenia, ma poprowadzić śledztwo dotyczące bestialskiego mordu rodziny, dokonanego przez bandę bolszewików pod dowództwem Zaranowskiego. Jednakże dochodzenie doprowadza go do afery szpiegowskiej, zamachu na Narutowicza i Piłsudskiego. Kto go włączył w rozgrywkę szachową, czy jest tylko pionkiem, czy odegra rolę najważniejszej figury szachowej?
Krajewskiego poznałam przy okazji serii o Popielskim i Mocku, mrocznych, brutalnych kryminałów retro, które połknęłam hurtowo. Ostatnie tomy już były bez tego ostrego pazura, który tak charakteryzował twórczość pisarza, Trochę z niepokojem sięgnęłam po następny tom. Okazało się, że niepotrzebnie, autor zaserwował mi to, co w powieściach kocham najbardziej. Przede wszystkim to sensacja osadzona dość mocno w realiach politycznych. Mamy, więc wydarzenia polityczne, obyczajowe, nie będę wyszukiwać ewentualnych błędów, gdyż autor sam napisał, że niektóre wydarzenia trochę dopasował do fabuły, skupię się na odczuciach. Przede wszystkim dobrze skrojona intryga, tytułowa dziewczyna odegra dość znaczącą rolę, Popielski jak zawsze wyrazisty, dbający o zasady, ale niepoprawny bawidamek. Dobrze oddane i wplecione wydarzenia historyczne i osoby, od naszych polityków po sowieckich. Duch zajadłych komunistów i ich spiski, zbrodnie stanowią istotną część planu spiskowców. Krajewski również wplata w opowieść mentalność karierowiczów, tych, którzy byli typowymi ideologami, ale też tych, co robili to za pieniądze, nieważne, dla której strony. Znakomity obraz przedwojennego pospólstwa, od wyglądu po specjały kuchni, ale też można się podszkolić w zachowaniach i obyczajach, spacerować po ulicach Lwowa, Warszawy, Gdańska. 
Na pewno łagodniejszy, sensacyjny, dopracowany i historyczny nie zawiódł mnie i z czystym sumieniem polecam. 
Dodam, że jestem zaskoczona i nie ukrywam, że mimo braku mroku, ta forma mi bardziej odpowiada. Mroczny Krajewski był bardziej przerażający, ale ostatnio niestety stracił na pazurze.