Ogień nieskończony recenzja

Na wyspie Cadence, dwieście lat temu podzielonej przekleństwem krwi na dwie części, dzieje się coraz gorzej. Panująca do tej pory chwiejna równowaga wydaje się ulotna niczym wiatr. Dodatkowo na Wschodzie pojawia się nieznana dotąd zaraza, która oprócz tego, że atakuje drzewa, to przechodzi też na ludzi sprawiając, że okropnie cierpią. Larid Wschodu i jego żona próbują znaleźć rozwiązanie, a pogrążony w rozpaczy Jack nie odnajduje pocieszenia w muzyce i rodzinie. Tęskni za swoją ukochaną, a jego przyszłość staje pod wielkim znakiem zapytania, odkąd okrutny król północnego wiatru postanawia pozbyć się go z wyspy raz na zawsze... Co przyniesie przyszłość? Czy Adaira znów spotka się z Jackiem? Czy Wschód pogodzi się z Zachodem?

Rebecca Ross powraca z niesamowitą opowieścią o duchach, miłości, wytrwałości z fantastycznym klimatem folkloru i drobnych intryg. I szczerze to ciężko było mi przewidzieć, co wydarzy się w tej książce. Tak jak w pierwszej części udało mi się przewidzieć pewne motywy, tak tutaj... końcówka mnie rozwaliła. I to nie negatywnie, a pozytywnie, bo z takim rozwiązaniem sprawy jakie mamy tutaj (chodzi o główną ''potyczkę" z królem Banem) bardzo dawno się nie zetknęłam. Poczułam się przez to jakby natchniona - co mi się naprawdę rzadko zdarza... ale jak zwykle znowu zaczynam od złej strony.

A więc... (tak wiem, że tak nie powinno zaczynać się zdania) mamy wielki powrót na Cadence, gdzie z początku wydaje się, że życie powoli toczy się swoim biegiem dopóki nie wchodzimy w skórę Torina, który musi zbadać zainfekowane zarazą drzewa. I żeby nie skłamać, to dodam że ośmielę się powiedzieć że akcja od tego momentu stopniowo nabiera tempa. Powoli narasta, szykując nas na niespodziewane rozwiązanie tejże zarazy, ale i finału kończącego i wyjaśniającego całą tę historię. Poza tym mamy kolejne wątki - Jacka, który przestał czuć muzykę oraz Adrairy, która pod imieniem Cora próbuję poznać Zachód i swoich rodziców.

I można by pomyśleć, że jakiś wątek zostanie pominięty przez autorkę, ale nie - wszystko ma jakiś cel i łączy się zaskakującą opowieść. Ross żadnego wątku nie pomija, stara się wszystko jasno i klarownie wyłożyć czytelnikom, a dodatkowo bardzo dba o klimat powieści.
Dlatego myślę, że jeszcze w przyszłości z chęcią wróciłabym do tej dylogii, która niezwykle miło mnie zaskoczyła.
,,Ogień nieskończony" dostaje ode mnie 8/10.