Błękitnokrwiści. Tom 7. Bramy raju recenzja

Muszę przyznać, że z niecierpliwością czekałam na ostatnią część serii „Błękitnokrwiści”. Przedostatni tom pozostawił mnie z niedosytem i rozbudzoną ciekawością. Brakowało tylko kilku elementów układanki, ale kiedy Jack i Mimi zawarli układ z Księciem Ciemności nic już nie było takie pewne, a wszystko, co udało się do tej pory osiągnąć mogło runąć jak domek z kart

Zacznę od okładki, wobec której trudno pozostać obojętnym. Tajemnicza dziewczyna w masce odkrywająca zamyślone piękne niebieskie oczy. Przyciąga wzrok i kusi żeby zajrzeć do środka. Jeszcze nie przeczytałam ani jednego słowa a już mam mnóstwo pytań. Wygląda magicznie, a w zestawieniu z tytułem stanowi zapowiedź fantastycznej i niezwykłej przygody

Fabuła „Bram Raju” rozpoczyna się dokładnie w miejscu, w którym przygoda z „Zagubionymi w czasie” dobiegła końca. Błękitnokrwiści są osłabieni, większość z nich postanawia się ukryć. Schuyler po dokonaniu odkrycia, że jest Odźwierną i Kluczem do Bramy Obietnicy nie może dopuścić, aby przedostali się przez nią srebrnokrwiści i nefilmowie. Na szczęście ma przy sobie Oliviera i Kingsleya. Mimie i Jack zawarli układ z Lucyferem, oferując mu swoją lojalność i dusze w zamian za zerwanie łączącej ich więzi, ale czy Szatana można tak łatwo oszukać ? , Czy zdrada przyjaciół i ukochanych wystarczy, aby przeważyć szalę zwycięstwa w ostatecznej rozgrywce ? Czy sprawdzą się słowa Lavrenca „Córka Gabrieli przyniesie nam ocalenie, zaprowadzi wygnanych do Raju” ?

Podobnie jak w poprzednich częściach cyklu wydarzenia śledzimy z punktu widzenia kilku bohaterów. Sky, która udała się do Londynu w poszukiwaniu Bramy Obietnicy. Mimi, wykonującej misje z rozkazu Lucyfera, Bliss, która wraz z watahą wilków ma do wypełnienia swoje przeznaczenie, oraz Tomasi- XV wiecznego wcielenia Gabrieli. Każdy z tych wątków biegnie niezależnie, aby w ostatecznym momencie dopełnić obraz całości. W tej powieści nawet najmniejsze szczegóły maja znaczenie, a z pozoru nieistotny element może odegrać kluczową rolę

Melisa de la Cruz ma zdolność do tworzenia bohaterów, których nie da się nie lubić i nawet czarne charaktery wzbudzają sympatię czytelnika. Ja polubiłam ich wszystkich, bo każdy z nich ma charakter, nie są wyidealizowani, popełniają błędy i ulegają słabościom. Przez siedem tomów zżyłam się z nimi i muszę przyznać, że nie jestem zadowolona z tego rozstania, ale z drugiej strony nie można bez końca "siedzieć" w czyimś życiu.

Fabuła jak zawsze w przypadku tej autorki jest wciągająca, z każdą kolejną stroną napięcie rośnie, a rozwikłanie jednej tajemnicy prowadzi do powstania kolejnych. Nie brakuje też barwnych opisów z dbałością o każdy szczegół, co w znacznym stopniu pobudza wyobraźnię i ułatwia jej zadanie. Dodatkowy dreszczyk emocji wprowadza przemienność wątków, kiedy już zbliżamy się do sedna, wielkiego bum, dostrajamy chwilę na ochłonięcie, ponieważ rozdział dobiega końca, a w następnym przenosimy się do innego bohatera.

Mnie książka porwała od pierwszych stron, zabrała w magiczną podróż pełną niepowtarzalnych wrażeń i emocji. Przeżyłam chwile grozy, zwątpienia, smutku, ale też radości. Momentami jest przewidywalnie, ale kiedy historia kończy się trudno żeby rozwiązanie wszystkich wątków było zaskakujące. Po lekturze książki znam odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie pytania, moja ciekawość została zaspokojona, ale i tak czuję smutek, że moja przygoda z tą serią dobiegła już końca

Książkę polecam wszystkim, którzy mają ochotę na ciekawą, pełną zagadek i fantastyczną przygodę. Na wycieczkę do świata, w którym nie ma łatwych wyborów, a każda decyzja niesie za sobą olbrzymie konsekwencje, gdzie młodzi ludzie muszą walczyć nie tylko o swoje uczucia, ale też o przetrwanie świata jaki znamy. Fanek serii nie trzeba przekonywać, ale tym, którzy jeszcze nie mieli okazji wejść do świata „Błekitnokrwistych” polecam całą serię