Powódź recenzja

„Powódź” Paweł Fleszar                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     
                                                                                                                                                                                                                                                     
Podczas spaceru z psem Edyta znalazła zmasakrowane zwłoki, a właściwie znalazł je, jej pies Tofik.
Kris wracał z pracy po wielogodzinnej służbie. Kiosk pana Henryka był zawsze tym miejscem do którego chętnie zaglądał. Starszy pan z zapałem opowiadał mu o najnowszych wieściach z kraju i ze świata, a on w odpowiedzi opowiadał o ciekawostkach z armii.
Tym razem Henryk siedział zalany łzami. 
Jego jedyny syn popełnił samobójstwo. Krisa zasmuciła ta wiadomość 
Sprawą na miejscu zajmował się Wit Nawrocki, do którego obaj mężczyźni się zgłosili.
Kris czuł się związany, zarówno z Kubą, jak i jego ojcem. Do tego ta historia z Natalią... dlatego ich drogi się rozeszły. 
Historia stara jak świat, dwóch chłopaków i jedna dziewczyna. Decyzja należała do niej i to ona nie wybrała Kuby. 
Kris postanawia bliżej przyjrzeć się życiu nieżyjącego już kolegi.
Gdzie zaprowadzi go jego śledztwo?                                                                                
Kim stał się Kuba, gdy ich drogi się rozeszły? Czy znajdzie odpowiedzi na dręczące go pytania? 

Książkę czyta się generalnie nieźle, ale wydaje mi się bardzo płaska. Wszystko jest podane na tacy i opisane. Bohaterowie zupełnie bez charakteru. Brak jakichkolwiek sensownych opisów, czy głębszych przemyśleń. 
Niestety nie przemawia do mnie.