Czas na sen recenzja

Powieść grozy, którą uznałabym za genialną, gdyby nie niedociągnięcia redakcji i korekty? Taką z pewnością jest horror "Czas na sen" Pawła Leśniaka zaskakujący oryginalną fabułą i wspaniale dopracowany w tym zakresie. Za pomysł, ale też mocny początek i zakończenie książki należą się autorowi najwyższe noty, a dzięki temu niewielkie błędy i przegadane momenty jestem w stanie wybaczyć. A co mnie tak zachwyciło?

Przede wszystkim wykreowany przez autora świat, który jest wielowymiarowy. Do tego rzeczywistego przechodzi to, co po drugiej stronie i co powinno na zawsze tam pozostać. Cienie, upiory i potwory pochłaniające tych, którzy tam trafiają po śmierci za sprawą niepokojących eksperymentów przenikają do naszego świata ujawniając się straszliwymi zbrodniami popełnianymi przez spokojnych dotychczas ludzi.

Ciężka od mroku, namacalnie wręcz obecnego zła i ciągłego poczucia zagrożenia atmosfera wypełnia każdą kolejną stronę ukazując nie tylko ciemne oblicza innych wymiarów, ale i ludzkiej duszy zdolnej do wszystkiego w imię własnych, nadrzędnych celów.

I główny bohater, młody mężczyzna imieniem Taylor, który porzuca w miarę stabilne życie, by pomóc pozostającemu w śpiączce ukochanemu braciszkowi, nawet jeśli będzie musiał ponownie wkroczyć w świat, z którego uciekł i zmierzyć się z demonami przeszłości. On jako jedyny, dzięki swojemu darowi, a może przekleństwu, jakim jest umiejętność przenoszenia się do świata zmarłych, wie, co się dzieje i co musi zrobić, by uratować Maxa.

Autor znakomicie łączy wszystkie wątki, wyjaśniając wiarygodnie zdarzenia i motywacje bohaterów, co czyni powieść spójną i tak wciągającą. Dynamika akcji traci jedynie poprzez szczegółowe opisy pewnych zdarzeń, które niewiele już wnoszą do treści niepotrzebnie ją rozdmuchując. Dlatego też wspomniałam o redakcji, nad którą warto byłoby się ponownie pochylić. Jednakże to opowieść tak realistyczna, że może budzić strach przed zaśnięciem, bo co zrobisz, jeśli obudzisz się w Umbrze?

Ciekawość jednak zdecydowanie przewyższa strach, więc w lutym planuję przeczytać „Wilczy zew”, tym bardziej że zakończenie bardzo intryguje, zwiększając apetyt na więcej.