Kapitan i wróg recenzja

To moje pierwsze spotkanie z Grahamem Greene, jest ponoć dobrym pisarzem, ale w tej książce mnie nie przekonał i poniżej objaśniam dlaczego.

Książka, zaczyna się od tego, że w powojennej Anglii pewien ojciec gra ze swoim kumplem (zwanym Kapitanem) w tryktraka, a grają o syna owego ojca, Victora, 12-letniego półsierotę; Kapitan wygrywa i porywa chłopaka ze szkoły prywatnej z internatem, której Victor nienawidzi. I stwarza Victorowi nową rodzinę, pojawia się zastępcza matka – Lisa, sam Kapitan zostaje zastępczym ojcem. Dziwaczne to nieco, i mało realistyczne. A Kapitan to jakiś oszust i obieżyświat, autor nader jest na jego temat tajemniczy na początku książki, który zresztą sam jest dziwny i niepokojący.

W drugiej części książki Victor, czyli bohater i narrator książki dorasta, zostaje dziennikarzem i po śmierci Lisy jedzie do Panamy, aby spotkać się z Kapitanem, ukrywając przed nim śmierć Lisy, którą ten kapitan kochał na odległość. Tam nasz młody bohater zachowuje się jak idiota, wykazuje wielką nielojalność wobec Kapitana, i rzecz cała kończy się źle.

Opowiadam zatem treść książki, czyli spojleruję (cóż za okropne słowo!), bo mam z nią wielki problem, gdyby mnie zapytano, co autor miał na myśli, nie wiedziałbym, co odpowiedzieć. Niby to książka o miłości, lojalności i zdradzie, ale wszystko tam jakieś miałkie, niewyraźne, nieprzekonujące, nawet jeśli doprawione szczyptą sensacji – mamy tam wątek przemytniczy, kradzieży klejnotów, jest nawet coś o szpiegostwie. Weźmy miłość, niby Kapitan przez całe życie kochał Lisę, ale znikał z Anglii na całe lata, jedynym dowodem jego miłości były listy i czeki na pokaźne sumki, dziwaczne to. I cała powieść jest dziwaczna mocno, dlatego jej niewątpliwą zaletą jest mała objętość.

Zatem moje pierwsze spotkanie Grahamem Greene okazało się nieudane. No cóż, być może zacząłem od złej strony, bo, jak wyczytałem, jest to jedna z jego ostatnich książek, napisał ją po osiemdziesiątce, ale jakoś nie mam ochoty próbować po raz kolejny.

Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Piotra Olędzkiego.