Malowany człowiek. Księga 2 recenzja

Po księgę II „Malowanego człowieka” sięgnąłem natychmiast po zakończeniu księgi pierwszej tegoż tomu, która pozostawiła mnie z wielkim niedosytem, nie wspominając już emocja z powodu typowo polsatowskiego zakończenia. Muszę przyznać, że ta część podobała mi się nawet bardziej niż poprzednia.

Brett nie obniża poziomu – genialny język, podtrzymanie dobrych kreacji bohaterów i bieżące rozwijanie świata przedstawionego. Ta część zaskoczyła mnie sprytnymi rozwiązaniami fabularnymi i dalszym poprowadzeniem akcji. Często nie mogłem podnieść szczęki z podłogi!

Absolutnie uwielbiam klimat księgi II. Tutaj bowiem autor rozszerza kreację o pustynne miasto. Widać już na pierwszych rzut oka, że Brett w ciekawy sposób inspiruje się życiem – społeczeństwo, hierarchia oraz religia oddają w części islam i muzułmanów. Czułem mentalnie tę parność słońca w zenicie, słyszałem gwar targu i widziałem brutalność walk mieszkańców piasku.

Bardzo podobał mi się również fakt, że pomimo trzecioosobowej narracji, nie wiemy wszystkiego, a sam narrator nie jest wszechwiedzący; mamy ten sam stan wiedzy, co główny bohater. To pozwalało zżyć się z pierwszoplanowymi postaciami, kibicować im z całych sił i w pełni zaangażować w akcję.

Trochę jednak uwierała mnie myśl, że ta część jest poświęcona głównie Arlenowi, a Leesha i Rojer przeszli na drugi plan. W pewnym sensie rozumiem ten zabieg autora, szczególnie patrząc przez pryzmat zakończenia powieść, natomiast chciałbym, żeby bardziej rozwijał także inne perspektywy (szczególnie tę Leeshy, która stanowiła przyjemną odmianę silnej, kobiecej bohaterki w świecie zdominowanym przez mężczyzn – absolutnie zachwyciła mnie jej kreacja!).

Nie chcę spoilerować, jednak chciałbym wspomnieć również o tym, że ścieżki trzech głównych postaci w pewnym czasie się krzyżują (na krótszy czy dłuższy okres – tutaj pozostawiam odpowiedź otwartą ;)), co mi się niezwykle podobało. Jest to dosyć chytrze zrobione, ponieważ na początku bohater pojawia się w miejscu, w którym przed chwilą był inny, gdzieniegdzie przewijają się takie same nazwy. A potem nagle BUM!, główne postaci się spotykają. Ciekawie jest te pewnego rodzaju podchody autora obserwować :).

Księga II „Malowanego człowieka” to wiele uniwersalnych tematów, próba polemiki z pojęciem kobiecości i męskości, opowieść o nadziei i o tym, że każdy jest inny – ma różne osobiste bronie i mocne strony. Nawet jeśli nie przepadacie za fantastyką, ta książka Bretta może się Wam spodobać. Mnie absolutnie porwała i pożarła w całości!