Kłamczucha recenzja

Odpowiadając na pytanie zadane w tytule, przyznaję, że autorka świetnie łączy powagę i komizm, komentując zaistniałą w powieści sytuację ze strony głównej bohaterki, dorosłych znajdujących się w jej najbliższym otoczeniu oraz dzieciaków o wysokim pionie moralnym. Dzięki temu dostrzegamy dualizm, a właściwie trializm dramatu nastoletniego, który młodzieży wydaje się być końcem świata i problemem tak wielkim, że z pewnością dotyczy tylko jej, a dla dorosłych jest tylko komicznym, absurdalnym i pełnym przesadzonej dramaturgii okresem przejściowym. Jeśli chodzi o dzieciaki mają one swój własny kodeks postępowania zrozumiały jedynie im. Wracając do doniosłych wzorców moralności (głównie prawdomówności) są one przekazane nie tyle w lekceważący, co niewygórowany i naturalny sposób właściwy pisarce.

Tytułową kłamczuchą jest Aniela Kowalik – piętnastoletnia mieszkanka Łeby, jedynaczka, świetna aktorka, inteligentna dziewczyna o mocnym charakterze. Pewnego dnia spotyka Pawełka Nowackiego mieszkającego w Poznaniu, a przebywającego w Łebie na wczasach. Wydaje się jej on niezwykle romantyczną, eteryczną wręcz postacią. Jest niczym Apollo. No cóż jak to mówią, miłość jest ślepa. Tak więc w tym miłosnym zaślepieniu Aniela Kowalik rusza do Poznania, by rozpocząć dalszą edukację w tamtejszym Liceum Poligraficznym. Wszystko idzie gładko, ale chciałoby się, by szło jeszcze lepiej. Niefortunnie, droga na skróty wiedzie przez grząski muł, powszechnie znany jako kłamstwo. Wszyscy doskonale wiemy, jak ciężko przejść przez taki szlam i to dodatkowo nie w swoich butach, a w przebraniu Franciszki Wyrobek – diametralnego przeciwieństwa Anieli wykreowanego na potrzeby przeprawy przez muł (patrz wyżej). Obranie tej drogi skutkuje mnóstwem cudacznych perypetii z przedstawionymi paniami w roli głównej.

Książkę tę czyta się równie przyjemnie, jak dwie pierwsze części cyklu. Ta historia jest swego rodzaju światełkiem we mgle desperacji, rozpaczy i depresji, w których pogrążona jest współczesna młodzież; pokazuje, że wszystko się ułoży, jeżeli tego zechcemy, bo: „życzliwość rodzi życzliwość”. Myślę, że to właśnie najistotniejsze przesłanie tej pełnej humoru, prozy życia i poetyckiego ducha powieści. Za każdym razem, kiedy myślę o „Kłamczusze”, na moich ustach pojawia się uśmiech, błogość, ekscytacja i odrobinka młodzieńczej buńczuczności, a to wbrew pozorom niebanalna i (w moim mniemaniu) jedna z rzadko spotykanych opinii wydawanych przez młodego czytelnika.