Kroniki skrzatów cz.III Dolina stokrotek recenzja

"Kroniki skrzatów. Dolina Stokrotek" to już trzecia część baśni autorstwa Marbelli Atabe, w której bohaterami są ludzie, skrzaty, olbrzymy, wróżki, smoki, elfy i zwierzęta. Obszerna treść pozwala na długo oderwać się od rzeczywistości i zanurzyć się w świecie, gdzie za sprawą złych czarów nastąpiły zmiany, których odwrócenie nie jest łatwą sprawą, a do tego wszystko to wymaga współdziałania wielu postaci. Największym wyzwaniem jednak jest konieczność... zsynchronizowania czasu. Czy wszystko zakończy się zgodnie z oczekiwaniami? Czy znajdziemy tu odpowiedzi na wszystkie nasze pytania? Czy to już ostatnia część baśni?

"Kroniki skrzatów" są dla tych, których nie przeraża duża ilość stron, a jednocześnie nie zniechęca dość obszerne wprowadzenie w sytuację (w pierwszej części działo się niewiele, w drugiej fabuła była bardziej rozbudowana, a do tego pojawiło się trochę nowych postaci, natomiast w "Dolinie Stokrotek" akcja jest najbardziej dynamiczna i dochodzą kolejni bohaterowie). Urozmaiceniem treści są ilustracje stworzone przez samą autorkę. Nie jest ich dużo, ale pozwalają zobaczyć wykreowane postacie oczami samej Marbelli Atabe. Jedni mogą to uznać za zaletę, ale pewnie znajdą się też tacy, którym ograniczy to stworzenie własnego wyobrażenia poszczególnych bohaterów.

Uwaga, książka jest naprawdę ciężka (nawet jak na taką liczbę stron). Dodam, że okładka jest miękka (choć ze skrzydełkami 😉).

Jeśli chodzi o treść to tak jak wspomniałam wcześniej - ta część była moim zdaniem bardziej interesująca niż poprzednie (szczególnie w porównaniu do pierwszej) - więcej się działo, a było mniej samych opisów tła wydarzeń. Powiedzonkiem charakterystycznym dla tej części jest "Niech to nietoperz pokąsa."

"Kroniki skrzatów. Dolina Stokrotek" (oczywiście wraz z wcześniejszymi tomami) poleciłabym przede wszystkim młodym molom książkowym, którym nie straszna waga i grubość tomu, a także smoki, czarownice i inne nadprzyrodzone postacie.