All That’s Left in the World. To, co zostaje po końcu świata recenzja

Nie tak dawno temu premierę miała książka "All that's left in the world", do której od początku podchodziłam z entuzjazmem, ale też z obawą, czy przedstawiana w niej tematyka zbytnio mnie nie przytłoczy. Kiedy jednak zaczęłam ją czytać, (notabene w pociągu w czasie podróży na targi) całkowicie wniknęłam do tego świata. Byłam tak zaangażowana w przedstawiane wydarzenia, że ze smutkiem odnotowałam, że dotarłam już do Warszawy!

Minęło już kilka miesięcy, odkąd śmiercionośny wirus spustoszył społeczeństwo Ameryki i doprowadził do śmierci milionów ludzi. Andrew po śmierci swojej siostry zostaje całkiem sam i postanawia wyruszyć w drogę, by przekonać się, czy nadejdzie pomoc z Europy. W trakcie wędrówki natrafia na chatkę, w której mieszka Jamison- on także nie ma już na świecie nikogo bliskiego, ciężko mu pogodzić się ze światem, w jakim obecnie żyje. Wspólnie wyruszają więc na wyprawę, podczas której nie tylko zobaczą postapokaliptyczny świat, w którym najważniejszą wartością jest walka o przetrwanie, ale też nauczą się wiele o sobie nawzajem. Relacja, która ich połączy, będzie wyjątkowa.

Ta książka jest po prostu wspaniała! Zaskoczyła mnie od pierwszej strony lekkością stylu i świetny humorem, który sprawiał, że przez połowę czasu chichotałam pod nosem. Zarówno Andrew jak i Jamison zdobyli miejsce w moim sercu, podobnie jak ich relacja. Rozgrywa się w tempie typowym dla slow burn, przez co wypada bardzo realistycznie i nienachalnie. Widać, jak silną zbudowali więź przez to, ile razem przeszli.

Mimo że obawiałam się, że książka zbytnio mnie przytłoczy, okazało się, że postapo może być lekkie i czasami nawet otulające serce, co było dla mnie kompletnym zaskoczeniem. Mimo że świat wokół się sypał, bohaterowie potrafili w nim znaleźć coś wyjątkowego, a ich liczne rozmowy o pop kulturze były tego idealnym przykładem. Motyw drogi, tak charakterystyczny dla tego typu książek równie wypadł bardzo przekonująco. Przez dużą część książki czułam, jakbym spacerowała wraz z bohaterami. Kiedy więc groziło im niebezpieczeństwo, ja sama odczuwałam strach i napięcie, a kiedy byli odprężeni, ja też tak się czułam.

Autor w posłowiu pisze "mam nadzieję, że śmialiście się czasem, a niekiedy potrząsaliście głowami czy w końcu mieliście brzuchy pełne motylków o oczkach w kształcie serduszek" i tymi słowami idealnie oddaje moje emocje podczas czytania. Ta historia była ogromnym powiewem świeżości w literaturze postapo, bo koniec końców daje nadzieję i radość. Jednocześnie jednak opisy spustoszonej Ameryki wypadły bardzo realistycznie, a niektóre wydarzenia mroziły krew w żyłach. Ja jestem bezgranicznie zakochana i żądam kolejnej książki autora w swoich rękach na już.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu MustRead.