Kołowrotek recenzja

Drugi tomik to powód do dumy, ale i też do małego stresu, czy również dobrze zostanie odebrany przez potencjalnych czytelników. Tym razem w „Kołowrotku” nie znajdziemy prozy.

W wierszach białych Małgosi rozwiniemy „wielobarwną perspektywę”, usadowimy się wygodnie między polami, przewrócimy „kartki książki”, by posłuchać śpiewu skowronków, poobserwujemy zające i sarny oraz życie, które kręci się wokół nas jak tytułowy „Kołowrotek”, na którym przędzie się włókno.

Autorka zabierze nas również wspomnieniami do czasów, gdy musiała wcześnie wstawać do pracy, zawierała „przymierze z kolejnym dniem”, gdzie na pisanie miała niewiele czasu „dzikość w sercu na myśl o pisaniu”, ale zawsze w wybornym towarzystwie kocich przyjaciół.

Wiele w wierszach wybrzmiewają jej myśli, wrażliwość na ludzkie dramaty, z którymi spotykamy się każdego dnia. Czuć też nadzieję, jak w wierszu „Akwarela”:

Dzięki tomikowi „Kołowrotek” przejdziemy przez wszystkie pory roku, ukochane miejsca jak Bieszczady, powspominamy nasze dzieciństwo, domowe ognisko, starą pracę, zatopimy się w myślach podczas spacerów czy biegów „na stadionie” i trochę porozmyślamy nad naszym życiem i codziennością, która nas otacza.

W życiu każdego z nas czasem są chwile samotności i czas na przemyślenia, na rozterki i radość. Na to, co w życiu sprawia nam przyjemność, ale i denerwuje. Jednak przychodzi taki czas, by radować się chwilą i małymi rzeczami i korzystać z tego, co mamy wokół siebie.
Wiersze są bogate w środki stylistyczne, które zadziałają na nasze emocje i naszą wyobraźnię, skłonią nas do pewnych refleksji i dojdziemy do pewnych wniosków oraz neologizmy, które pełnią formę artystyczną. Serdecznie polecam wejść w świat Małgorzaty Szepelak pełen kolorów, wrażliwości, autentyczności i ciekawej poezji.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję autorce Małgorzacie Szepelak.