Utracona córka recenzja

Wyjątkowo wysoko cenię sobie książki o tematyce życiowej, opisujące zawiłe losy ludzi, ich dramatyczne decyzje i późniejsze radzenie sobie z konsekwencjami. Ostatnio trafiłam na powieść „Utracona córka” Lucy Ferriss, która zaciekawiła mnie tytułem, okładką oraz opisem. Wkrótce potem trafiła do mojej biblioteczki i z przyjemnością zabrałam się za jej czytanie.

Kilka słów o treści... Często dzieje się tak, że przeszłość, choć wydaje się zamkniętym przedziałem, ciągle do nas wraca i nęka nas w najmniej oczekiwanych momentach. Podobnie jest w przypadku Brooke O’Connor, głównej bohaterki. To przykładna żona i matka, szczęśliwa i spełniona. Jednak mimo usilnych próśb i namowy ze strony najbliższego otoczenia, nie chce kolejnego dziecka. Dlaczego? Ma to coś wspólnego z pewnym wydarzeniem sprzed lat, kiedy to piętnaście lat temu, razem ze swoim chłopakiem Alexem, doszło do pewnej niecodziennej sprawy. Ten wstydliwy i nieostrożny sekret kobieta skrzętnie skrywała przed innymi. Kiedy jednak Alex pojawia się w mieście, Sean, mąż Brooke, zaczyna podejrzewać żonę o romans. Teraz, bohaterka musi powrócić do tego, co wydarzyło się w przeszłości i stawić temu czoło. Jednak walka z demonami może okazać się zgubna w skutkach. Stawka jest bowiem niemała. W końcu życie budowane na kłamstwie i zatajaniu faktów, można łatwo zniszczyć...

Książka od pierwszych stron przypadła mi do gustu. To przykład literatury życiowej do bólu i przedstawionej realistycznie, co wywołuje jeszcze mocniejszy odbiór. Fabuła jest pomysłowa, wzięta z życia, wciągająca i misternie nakreślona. Akcja nie biegnie, ale i nie stoi w miejscu. Zależnie od fragmentu możemy spodziewać się szybkich i zaskakujących zwrotów, jak i spokojniejszych, przesyconym tragedią lub melancholią momentów. Nikt nudzić się nie będzie. Bohaterowie są prawdziwi, wielowymiarowi i daleko im do plastikowych postaci. Poznamy ich najbardziej skryte tajemnice i bieg zdarzeń, które do nich doprowadziły. Poczujemy jak to jest żyć w ciągłej obawie przed przeszłością oraz zmagać się z samym sobą i z przeciwnościami losu. Nie zabraknie tu zagadek, napięcia, silnych emocji i wstrząsających sytuacji. Każdy coś tu dla siebie znajdzie! Styl jest przystępny a język poprawny, więc w tym względzie nie miałam się do czego przyczepić.

„Utracona córka” to poruszająca opowieść o miłości, pokutowaniu za dawne grzechy, burzliwej młodości i jej konsekwencjach. Z chęcią sięgnę po inne książki pisarki. Polecam!

Moja ocena: 5-/6