Królestwo za mgłą recenzja

Pamiętam jak ogromne wrażenie zrobił na mnie film "Pasażerka" gdzie jedną z głównych ról grała uwielbiana przeze mnie Aleksandra Śląska.
To opowieść o życiu w obozie koncentracyjnym ukazana z perspektywy esesmanki Lizy. Takie podejście do tematu, w czasach gdy książka powstawała, było bardzo nowatorskie ale też dla wielu obrazoburcze (oddawać narrację katowi a nie ofierze).
Film ten powstał na kanwie powieści pod tym samym tytułem której autorką jest Zofia Posmysz. I to właśnie wywiad rzeka z tą 93-letnią dziś pisarką, byłą więźniarką obozów koncentracyjnych kryje się za tytułem "Królestwo za mgłą".

Z kilkunastu rozmów które przeprowadził z bohaterką Michał Wójcik powstał zapis życia Zofii Posmysz, skupiający się głównie na jej przeżyciach obozowych . Można by pomyśleć że to historia jakich wiele jednak każda relacja, każdy zapis tamtych dramatycznych wydarzeń ukazuje nam nowy obraz, nową perspektywę.
Zofia Posmysz ukazuję długą drogę którą musiała przejść aby uwolnić się od Auschwitz, od tego aby te koszmarne wspomnienia nie determinowały jej życia po wojnie. Jak przyznaje, jako jednej z niewielu, udało się jej to.
Dziś jest osobą niezwykle aktywną, angażującą się w edukację młodzieży polskiej, niemieckiej czy żydowskiej), a także krzewiąca prawdę o tamtych czasach poprzez swoją literaturę i sztukę.

Zofia Posmysz o przeszłości mówi otwarcie choć umie też swojemu rozmówcy postawić jasne granice. Nie chciała opowiadać o okresie gdy padła ofiarą eksperymentów medycznych czy o bestialskich zachowaniu żołnierzy armii czerwonej wobec kobiet tuż po wyzwoleniu.
Najbardziej intrygujący w książce jest opis jej relacji z Annelise Franz, esesmankż będącej pierwowzorem głównej bohaterki "Pasażerki", która otoczyła nad Zofią w obozie parasol ochronny. Do dziś Zofia Posmysz żyje z pytaniem "dlaczego" tak się stało i co nią kierowało.

Ta książka, choć niezwykle poruszająca, niesie ze sobą duży ładunek optymizmu i wiary w przyszłość. Mimo tych koszmarnych przeżyć bohaterce udało się zachować wiarę w ludzi.
Jak patrzę na zdjęcie na okładce (lub te z 90-tych urodzin autorki w środku książki) to czuję ogromne ciepło i serdeczność bijące od Zofii Posmysz.
Po lekturze tej książki wiem że swoim życiem i książkami dała prawdziwe świadectwo czasów w których przyszło jej przeżyć swoją młodość. Polecam!