Beksińscy. Portret podwójny recenzja

Autorka biografii towarzyszy Zdzisławowi Beksińskiemu od chwili narodzin w Sanoku, w wielkim kryzysie ekonomicznym Europy. Nie ma znaczenia, czy szanowana rodzina, w jakiej się urodził artysta, czy biedota robotnicza, wszyscy odczuwali jego skutki.

Poznajemy dzieciństwo Zdzisława po egidą ojca, Stanisława Beksińskiego, opętanego chęcią wychowania syna sprawnego fizycznie, odpornego na trudności i choroby, prawdziwego mężczyznę. Po śmierci ojca Zdzisław zarzuca bieganie, mycie się w rzece i inne ograniczenia, i nigdy do nich nie wraca.

Artysta początkowo wykonuje wyuczony zawód architekta. To zawód Beksińskich z dziada pradziada. Ojciec Stanisław pracował jako architekt, a dziadek Władysław był również architektem miejskim. Zaprojektował wiele budynków w Sanoku.

Po śmierci ojca Zdzisław wykorzystuje swoje wykształcenie i pracuje jako inżynier w „Autosanie”. Projektuje nadwozia autobusów. Niestety, są zbyt awangardowe. Potem eksperymentuje z fotografią artystyczną, nietypowym malarstwem z „wklejkami”, próbuje pisarstwa. Intryguje go Gombrowicz i Zygmunt Kałużyński , bo są inni, nietypowi, cyniczni wobec życia i ludzi.

Jako człowiek Beksiński jest nieśmiały, z nerwicą natręctw. Żadnych nowości, podróży, spotkań z wieloma ludźmi. Imprezy też nie dla niego. Mimo odczuwalnego introwertyzmu, spotyka idealną partnerkę życiową, Zofię Stankiewicz.

Jacek Rudak, przyjaciel rodziny, pisze: „Tam nie było zdrady, pijaństwa, ekscesów. Zofia spełniała wszystkie marzenia Beksińskiego o idealnym związku.”

W tej biografii znajdziemy nie tylko opis życia artysty, ale też wnikliwy życiorys ojca, syna Tomasza oraz żony Zofii.

Magdalena Grzebałkowska pisząc, wdaje się w szczegóły typu : zamawianie farb, sprawdzanie ich wytrzymałości, instrukcje dotyczące ich transportu. Każdy miesiąc niemal, jest dokładnie omówiony, każde powstałe dzieło, organizowanie wystaw. Informacje czerpie z listów pisanych przez artystę w dużych ilościach do znajomych i przyjaciół. Obszernie cytuje ich treść. Czujemy się, jakbyśmy przysłuchiwali się i obserwowali codzienne życie rodziny. Autorka próbuje również recenzować sztukę artysty, przytacza komentarze ekspertów, organizatorów wystaw, nabywców obrazów, fragmenty listów.

Niewątpliwie daje to obraz podejścia artysty do swojej pracy i trudności życiowych, ale te powtarzające się szczegóły w końcu nużą i rozmywają obraz osobowości Zdzisława Beksińskiego.