Popsute zabawki recenzja

Byłem ciszą, która krzyczała.
I smutkiem, który ze mnie drwił.
Byłem tęsknotą, która nastała.
I bólem, który dodał mi sił.

Byłem lękiem, który mnie strawił.
I ogniem, który odebrał mi sny.
Byłem żalem, który mnie spalił.
I łzą, która na policzku drży.

Byłam miłością, której nie wybrałeś.
I chwilą, która znaczyła moje dni.
Byłam złością, którą poznałeś.
I zadrą, która wciąż we mnie tkwi.

Byłem portretem, który ich zachwycał.
I szkicem, w którym żar się tlił.
Byłem chłopcem, który brud zmazywał.
I nadzieją, że znikną łzy.

Byliśmy dziećmi, którym odebrano radość.
I duszami, które chciały mieć dobre sny.
Byliśmy dziećmi, które spowiła zła nagość.
I sercami, które walczyły o szczęśliwe dni.

Gmach ten mroczny i ciemny.
Mury jego okrutną ciszą spływają.
Wyzyskiem dzieci swą historię szepczą.
Ciszą i ciemnością. Łzami i bezradnością.
Tam w szeleszczącej sukni postać. Pani Sours.
Bez sumienia. Współczucia. Zrozumienia.
Tam strach i cierpienie.
Tam mroku strumienie.
Tam śmierci dudnienie.

„Mizerykordia”.

Dzieci w brudnych łapskach. Tak chciwych! Tak bezwzględnych! Ich świat w posadach się zatrząsł. Legł w gruzach. Starł w pył beztroskie trwanie. Obezwładniająca nadzieja jednak się tli. I wiara. I nadzieja. A wola przetrwania ogromna tak. Siła wewnętrzna tak głęboka! W tak młodych duszach. I chwytanie się. Kurczowe trzymanie małych, dobrych strzępków powidoków z dzieciństwa. Resztek dobrych chwil. To dzieci. To przecież tylko dzieci.

Przeszłość krąży. Mlaszcze głośno. Cmoka. Stuka. Puka. Chce wypełznąć. Chcę wydobyć się i wkroczyć. Wtedy był ogień. I pochłonął życia. I była dziecięca przyjaźń. A potem miłość. Odrzucona. I ona stała się początkiem tego, co się wylęgło. Narodziło. Wydobyło z trzewi. Okrucieństwa.

Słowa tutaj są delikatne, choć pokruszone przez ból. Klimat Londynu gęsty i tak oblepiający duszę. Warto się w nim zasmakować. Poczuć mrok, ciemność i emocje, które płyną strumieniem szerokim tutaj i kradną zmysły czytelnicze. Jest poruszająco. Jest pięknie. Emocjonalnie. Polecam.