Dom wiatru recenzja

W życiu spotyka nas wiele zarówno dobrych jak i przykrych niespodzianek. Każda z nich coś w nas zmiana, w jakiś sposób wpływa i rzutuje na dalsze losy. Przekonały się o tym bohaterki książki „Dom wiatru” Titanii Hardie. Akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. Pierwsza opowieść to czasy współczesne, rok 2007. Madeline jest szczęśliwa w związku z Chrisem, dlatego wiadomość o jego śmierci w wypadku samochodowym jest jak cios prosto w serce. Dziewczyna popada w coraz większe przygnębienie aż w końcu babcia wysyła ją do Toskanii, aby tam doszła do siebie po stracie ukochanego. Właśnie tam bohaterka odkrywa niezwykłą historię willi Casa al. Vento, czyli Domu Wiatru. Druga opowieść rozgrywa się w 1347 roku. Mia od chwili, kiedy zmarła jej matka nie odezwała się ani słowem. Do wilii, w której mieszka razem z ciocią, pewnego dnia zapukała tajemnicza para szukająca schronienia. Nikt nie mógł się dowiedzieć, że tu są... Autorka przedstawia czytelnikom dwie zupełnie różne sylwetki kobiece, żyjące w odmiennych czasach, ale ich historia, życie, pragnienia, potrzeby okazują się podobne pomimo dzielących ich prawie siedmiuset lat. Mają one ze sobą więcej wspólnego niż może się wydawać. Jest jeszcze legenda o ruinach Domu Wiatru i tego, co tam się naprawdę wydarzyło. Ale tego już nie zamierzam zdradzać! Język jest na dobrym poziomie, barwny i plastyczny, dzięki czemu czytanie to sama przyjemność. Jest to ponadczasowa opowieść o szukaniu szczęścia, zrozumieniu oraz znalezieniu swojego miejsca w świecie. Polecam serdecznie!!

Moja ocena: 5/6