Dziwne losy Jane Eyre recenzja

Nazwać "Jane Eyre" romansem to bluźnierstwo. Słowo budzące tak pejoratywne, żeby nie powiedzieć tandetne skojarzenia w najmniejszym nawet stopniu nie oddaje piękna tej historii. Bo poza wielką miłością jest to także opowieść o dojrzewaniu, poświeceniu, samotności i wyobcowaniu. O życiu.

Młodziutka Jane Eyre trafia do szkoły dla sierot w Lowood. Zdobywa tam odpowiednie wykształcenie, a jako pilna uczennica wkrótce sama staje się nauczycielką. Los ma dla niej jednak inny plan. Jane, w wieku zaledwie osiemnastu lat, zdobywa posadę jako nauczycielka wychowanki bardzo zamożnego pana Rochestera. Między tym dwojgiem, pochodzącym z różnych światów, stopniowo rodzi się uczucie gorące i szczere. Szczęście jednak im nie sprzyja, a Jane pewnej nocy ucieka z dworu Thornfield Hall i próbuje zapomnieć o wspaniałym życiu, które było na wyciągnięcie ręki.

Zdaje mi się, że dziś nikt już nie pisze takich historii. Historii tak emocjonalnych, pięknych i tak prawdziwych zarazem. Nie potrzeba tu wyszukanych słów czy wyjątkowych bohaterów. Bo kimże była Jane Eyre? Biedną sierotą, bez rodziny i własnego dachu nad głową. Zwyczajną dziewczyną, nie wyróżniającą się urodą. Brzydką, ktoś powie. Za to silną i upartą, o wielkiej woli życia i za to właśnie tak łatwo ją pokochać. Za to, że jest tak niezwykle prawdziwa. Pierwszoosobowa narracja z punktu widzenia tej bohaterki pomaga w zrozumieniu decyzji, jakie podejmuje. Wyraźnie ukazuje jak Jane dojrzewa przez cały czas trwania powieści, jak zmienia się jej sposób postrzegania świata i ludzi. A romans, który dziś rzeczywiście kojarzy się z tandetnymi historyjkami bez głębszego sensu, Charlotte Brontë ukazała w sposób niezwykły. Prawda, że po części wynika to z czasów, w jakich żyła zarówno autorka jak i jej bohaterowie. Ale solidne fundamenty stające się podstawą wzniosłego uczucia, uczucia, o które walczy się do samego końca, są zarysowane z dbałością i dokładnością, tak, aby czytelnik mógł być świadkiem tej miłości od samego początku. Jest trochę niepotrzebnego patosu w sposobie jej wyrażania, ale jednak ten język jest tak doskonale piękny, że zdaje się, iż nie mogłoby być inaczej.

Choć wiele lat minęło od czasów, w których żyła Jane, choć wartości są dziś inne, to jest to historia ponadczasowa. Miłość, tęsknota i samotność to uczucia, których nie zmienia upływający czas – dziś odczuwamy je równie mocno, co sto, dwieście, pięćset lat temu. Niepodrabialny klimat, jaki stworzyła Charlotte Brontë oraz doskonały, poetycki niemal, język to prawdziwa literacka uczta. Ostrożnie dobrane słowa i piękno opisów tak żywo malujących się wyobraźni czytelnika stawiają Jane Eyre na najwyższym poziomie literatury klasycznej. Proza, która nie pozostawia obojętnym, bo takie historie wręcz należy znać, a obcowanie z wyszukanym stylem i fenomenalnym piórem autorki to czysta przyjemność.