Pomornica recenzja

Świetne 350 stron czytelniczych endorfin. Każda powieść Ewy Przydrygi serwuje mi emocje dokładnie takie, jakich oczekuję od powieści. Pełna napięcia, spowita mrokiem, duszna atmosfera, tajemnice sięgające daleko wstecz i psychologiczna głębia postaci, a wszystko to połączone w doskonałą historię.

Julia i Wiktor, młode małżeństwo, postanawiają zamieszkać w domu, w którym wychowywała się Julia. Próbują odczarować jego złą atmosferę i wprowadzić do niego ducha szczęścia. Niestety, dawne sekrety nie lubią być budzone, a kiedy tak się stanie, domagają się wyjaśnienia i zadośćuczynienia. Na skutek dziwnych wydarzeń Julia, mimo niechęci, musi cofnąć się szesnaście lat wstecz i zrewidować swoją wiedzę na temat wydarzeń sprzed lat. Budząc demony, musi wyruszyć w niebezpieczną podróż w przeszłość.

Z całej tej historii najbardziej przejmujący był dla mnie tragizm Nastki. Naznaczona szaleństwem dziewczynka, zmagająca się z odrzuceniem przez rówieśników, zaniedbywana przez rodziców, zatracająca się we własnym świecie, tworząca alternatywną rzeczywistość, w której ona i tajemnicza zmora zwana Pomornicą, stanowią jedność. Z początku byłam przekonana, że wątek Pomornicy będzie tym, wokół którego osnuty zostanie cały ciąg fabularny, jednak w pewnym momencie gdzieś on się rozmył, a na pierwszy plan wysunęły się zupełnie inne wydarzenia. Nie odebrało to jednak książce atrakcyjności. Kierunek, który autorka wybrała był niezwykle kreatywny. Zdarzenia dostały przebieg, jakiego w ogóle nie brałam pod uwagę. Nie wpadłam na takie możliwe rozwiązanie historii.

Drugą ciekawostką była postać Gabrysi – młodszej siostry Nastki. Siostrzana więź pokazana na tym przykładzie jednocześnie budzi ogromny smutek i grozę.

Jestem oczarowana i poruszona tą historią. Po każdej powieści Ewy próbuję strząsnąć z siebie to coś dziwnego, co przylepia się do mnie po lekturze jej książek. Tak jest i tym razem, bowiem styl autorki, sposób, w jaki włada słowem, atmosferą i emocjami bohaterów powoduje, że nie sposób wyrwać się spod tego ciężkiego kokonu wyrazistych przeżyć.

Rewelacja – nic dodać, nic ująć.