Polska odwraca oczy recenzja

Kilka lat temu sięgnęłam po pozycję „Obłęd” Justyny Kopińskiej. Książkę przeczytałam, lecz pamiętam, że coś mnie w niej rozczarowało, czego na chwilę obecną nie jestem w stanie już sobie przypomnieć. W każdym razie sprawiło to, że zapomniałam o tej świetnej dziennikarce.

Jakiś czas temu, moja znajoma zapytała mnie czy czytałam książkę „Polska odwraca oczy”. Naturalnie odpowiedziałam, że nie. Jednak pozycja mnie zaciekawiła głównie dlatego, że została tam opisana sprawa Mariusza Trynkiewicza. Dwa dni temu, mając już ciepły egzemplarz w dłoni, rozsiadłam się w jednym z krakowskich tramwajów i zabrałam do czytania. Rzadko się zdarza, abym książkę czytała jednym tchem – szesnaście reportaży Justyny Kopińskiej takimi właśnie było – czytanymi jednym tchem. Dwa wywołały oburzenie, a jeden rozczulenie w sercu. Nie tyle sama sprawa Trynkiewicza i czyny jakich się dopuścił, bo o tym wszyscy doskonale wiemy, ale wypowiedź jego obecnej żony, a właściwie jedno stwierdzenie: „To była ich decyzja, że nie żyją”. XXIII odziałem w Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Starogardzie Gdańskim ordynatorem była Anna M. – tyran. Z reportażu moim oczom ukazał się obraz demonicznej kobiety, pozbawionej jakiejkolwiek empatii dla bliźniego, który jest słabszy. Pamiętam, że czytając o okropnościach, które nie tak dawno działy się w na tym oddziale, moje oczy robiły się coraz większe z szoku. Nigdy nie będę w stanie zrozumieć, dlaczego ktoś, kto ma nad kimś władzę czerpie przyjemność ze znęcania się. Przecież każdy jest człowiekiem i każdemu, bez względu na wszystko należy się szacunek (nie mówię tu o osobach, które pozbawiły życia innych, lub dopuściły się gwałtów). Małżeństwo Anny i Krzysztofa Kruszewskich odeszło razem, jedno żyć bez drugiego nie mogło. Nie chcę zdradzać zbyt wiele szczegółów, ale ten reportaż wywołał w moim sercu rozczulenie. Prawdziwa miłość, aż po grób. Teraz już chyba takich nie ma. Pozostałe 13 treści również wywołały u mnie żywe zainteresowanie, bo to gdzieś bliżej lub dalej wydarzyło się, a człowiek nie miał o tym pojęcia.

Zafascynowana stylem pisarskim Justyny Kopińskiej, czekam niecierpliwie na kolejną jej książkę, która właśnie do mnie mknie. Polecam.