Krwawy rzeźnik recenzja

"Czułem odrobinę szaleństwa w perwersyjnych aktach seksualnych. Nie mogłem kontrolować mojego zachowania, ponieważ już od dzieciństwa nie mogłem realizować się jako mężczyzna, jako pełnowartościowy mężczyzna."
- Andriej Czikatiło

Gdy spotykamy na ulicy starszego pana, wyglądającego jak nasz dziadek i dodatkowo dowiadujemy się, że jest on nauczycielem - nie boimy się. Inaczej byłoby w momencie, gdy na opustoszałym przystanku autobusowym, w małej miejscowości spotkalibyśmy niechlujnie ubranego lub nachalnego mężczyznę, który próbowałby nas do czegoś namówić - ucieklibyśmy. Czikatiło był tym pierwszym. Inteligentnym, przebiegłym i wyrachowanym dziadkiem. Wiedział jakie osoby mogą być jego następnymi, potencjalnymi ofiarami. Doskonale wiedział, gdzie ich szukać. Potrafił zacząć rozmowę w taki sposób, aby zdobyć zaufanie ofiary (mimo, iż na co dzień był mrukiem i nie utrzymywał z nikim kontaktu) i osiągnąć swój cel - satysfakcję seksualną.

Różne grupy społeczne, różne płci - dla Czikatiły nie miało to znaczenia. Bycie impotentem było dla niego niesamowitym upokorzeniem, za które życie oddało ponad 50 niewinnych osób.

Peter Conradi w swojej książce zabiera nas w głąb ZSRR. Jesteśmy oddechem mordercy, który podróżuje m.in. po Nowoczerkasku, Szachtach, Rostowie. Jesteśmy jego cieniem w momencie ślubu, narodzin dzieci i przy morderstwach. Brutalność z jaką pozbawiał życia bezbronnych ludzi jest straszna. Niewyobrażalny jest także umysł takiego człowieka, bowiem po swoich "wycieczkach" wracał do domu, gdzie czekała na niego żona i dzieci, i jak gdyby nigdy nic żył dalej. Jesteśmy też milicją, która w czasie zmian w kraju dalej, uparcie pracowała nad znalezieniem sprawcy i prawie im się udało w 1984 roku.

Na rozprawie sądowej robił z siebie szaleńca, obnażał się, był arogancki wobec sądu. Na co mu była ta gra? Czyżby bał się śmierci? Przecież ją lubił, pomagała mu spełnić się seksualnie.

Gonitwa za najgorszym i najgroźniejszym mordercy w ZSRR trwała 12 lat, zbierając krwawe żniwo.

Na szczęście życie weryfikuje i pokazuje, że nie ma zbrodni doskonałej.