Sex, disco i kasety video. Polska lat 90. recenzja

Rocznik 92.

Lata 90. to moje dzieciństwo. Pamiętam zabawki, bajki na kasetach i kartridże z grami na Pegasusa. Tata nagrywał mi Cartoon Network na kasety, żebym mogła oglądać video na swoim małym kineskopowym telewizorze, kiedy tylko będę miała ochotę. Miałam to szczęście, że w tamtych czasach tata pracował jako monter RTV i był zafiksowany na nowinkach technologicznych. Dlatego też od dziecka miałam w domu komputer i do dziś pamiętam jego głośny szum, dźwięk ładującego się Windowsa 95 i ciemne nakładki na monitor, żeby nie zepsuć sobie oczu. W domu była też "satelita"- na początku oglądałam niemieckie kreskówki, bo do innych nie było dostępu, tylko byle nie za blisko telewizora, żeby nie oślepnąć.
Byłam prawdziwie nowoczesnym dzieckiem, bo od małego słuchałam Smerfne Hity na swoim własnym czerwonym walkmanie, którego dostałam używanego. Moim marzeniem był jednak discman i odliczałam dni do komunii, żeby móc sobie sama kupić tak drogi sprzęt (to był już rok 2001, ale marzenie się pojawiło dużo wcześniej. No i chyba to była komunia.).
Pamiętam też mój pachnący pamiętnik, do którego wpisało się pół szkoły (w tym nauczyciele). Były też "Złote myśli" i kolorowe karteczki w segregatorach, którymi się wymieniano na przerwach. Zawartość chipsów mieściła się w dziecięcej dłoni i można w nich było znaleźć naklejki, a po gumach kulkach bolała szczęka.

Można by rzec: "To były czasy..." Oj były. Zupełnie inne niż teraz, inny świat. Nie lepszy, nie gorszy, po prostu inny.
Wojciech Przylipiak w swojej książce obudził we mnie piękne wspomnienia. Gdybym mogła przeżyć życie od nowa, chciałabym, by dzieciństwo było dokładnie takie samo. Z wielkim entuzjazmem podeszłam do reportażu "Sex, disco i kasety video. Polska lat 90.", bo tamte lata pamiętam tylko z perspektywy dziecka, a chciałabym zobaczyć też z punktu widzenia nastolatka czy dorosłych.

Nie zawiodłam się. Książka w pełni zaspokoiła moje oczekiwania. Czytając kolejne rozdziały, miałam wrażenie, jakbym poznawała czyjąś historię, a zarazem swoją. Wiele w tych opowieści nie znałam, np. obce mi było to, co się działo w wielkich miastach. Co kilka stron były zdjęcia, często z prywatnego archiwum. Osoby niezaznajomione z latami 90. mogły naocznie zobaczyć, że to, co opisuje autor było jak najbardziej prawdziwe. Mnie te zdjęcia wzruszały. Myślałam sobie: "miałam identyczną meblościankę, sweter, kasetę...".

Niesamowite dla mnie jest to, jak świat się zmienił. To, co kiedyś było nie do pomyślenia, dziś jest już czymś normalnym. Reportaż uświadomił mi, w jakim luksusie żyję, ile mam, jakie mam perspektywy. Uświadomił mi, jak bardzo jesteśmy szczęśliwi, a jak często narzekamy. Niech podniesie rękę ten, kto nigdy nie wypowiedział złego słowa, gdy odłączono mu Internet.


"Proszę chętnie się wpisywać,
lecz karteczek nie wyrywać.
A kto ładnie zanotuje,
temu pięknie podziękuję."*

* Pierwsza strona pamiętnika, podpisałam się imieniem i nazwiskiem i dałam na koniec kropkę. Nie wstydzę się tego.