Niebo nad Maralal recenzja

Autorka jest Niemką żyjącą wcześniej w Hannoverze. Po śmierci ukochanego męża postanawia odprężyć się, chociaż na chwilę zapomnieć o tragedii, jaka ją spotkała. Podczas wycieczki do malowniczej Kenii spotyka mężczyznę, z którym z upływem dni czuje się coraz silniej związana. Rodzi się między nimi uczucie. Uczucie to jest niesamowicie silne. Christina kocha swojego Lpetati, on kocha ją i w sumie wszystko byłoby ok, nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż on jest wojownikiem jednego z żyjących na terenie Kenii plemion. Christine została jego żoną i zamieszkała w małej kenijskiej wiosce, odmieniając tym samym swoje życie bardziej niż jesteśmy sobie w stanie wyobrazić. W Niemczech pozostali jej dwaj synowie, których regularnie odwiedza, a tym samym od ponad 18 lat mieszka właściwie w dwóch absolutnie różnych miejscach jednocześnie. W trakcie lektury zdałam sobie sprawę ile rzeczy przyjmujemy za oczywiste, normalne, bez ilu nie wyobrażamy sobie życia. Autorka ukazuje także na czym polega wolność wojowników Sumburu (i im podobnych) a także na czym polega luksus życia w naszej cywilizacji. Przede wszystkim Sumburu nie muszą martwić się tak przyziemnymi problemami, jak rachunki. Mają za to inne problemy, o których my ani przez chwilę nie myślimy. Nie walczymy z brakiem wody, nie doskwiera nam żar słońca ani nie otacza dzika przyroda, wobec której jesteśmy bezbronni. Szokowała mnie bieda Sumburu, a jednocześnie podziw wzbudzała ich niesamowita, aż kipiąca z nich radość życia i prostota ich życia. Niebo nad Maralal to jednak nie tylko studium kulturowych kontrastów i dyskusja, kto ma lepiej w życiu. To przede wszystkim książka o spełnianiu marzeń, życiowych zakrętach, wielkich zmianach, trudnych wyborach i miłości, a wszystko spisane przez dojrzałą kobietę, która (jak sobie uświadomiłam w trakcie lektury) wie czego na prawdę chce.
Książkę mimo ponad 300 s., czyta się bardzo szybko.