Historia Nie-skończona recenzja

„Historia Nie-Skończona” Mariusza Bylińskiego to literacka wędrówka. Spacer poza czasem, w magiczno-realny świat, w którym prawa natury wydają się złudzeniem. Narrator prowadzi subtelną grę i wodzi czytelnika za nos. Z jednej strony figury świętych w kościele rozprawiające o pokusach, ptak monologujący o karierze literata, nawet chrzęszczące gadanie żwirku, kierującego krokami porzucającego wszelkie zobowiązania Włóczęgi,
z drugiej strony przekaz, że to wszystko jest realne, przeżyte przez narratora, a może nawet samego Autora. Z tej wędrówki i z kolekcjonowanych po drodze słów wyłania się obraz Człowieka, złożoności jego natury, jego mocy i niemocy wobec jedynej pewnej rzeczy w tym świecie-Nieskończoności, czy raczej Nie-skończoności.
Dużo w tym obrazie autoironii i dystansu. Dużo charakterystycznej, błyskotliwej zabawy słowami i zaskakujących skojarzeń. Ta książka pozostawiła we mnie niedosyt. Niechętnie opuszczałam ten barwny świat i pomyślałam, że szkoda, że ta opowieść nie toczy się dalej. Choć „Historii Nie-Skończonej” nie można nazwać historią skończoną. Na szczęście zawsze można wrócić do opowieści starego Greka o duszy, albo do rozmowy o przemijaniu z Kobietą, spotkaną na szlaku na Musalę. I tych powrotów może być nie-skończenie wiele.