Aby dźwięk lutni rodził drzewa recenzja

Autor zabiera czytelnika w magiczną podróż przepełnioną poetyckim językiem, w podróż po wspomnieniach, fragmentach czyjegoś życiorysu, które wydają się nie mieć końca. Poznajemy dziesięć opowiadań, historię jednej rodziny na przełomie dziejów, gdzie wystarczy zapach lub usłyszany dźwięk, który przywołuje kolejny obraz wspomnień.

Kamil w krótkich opowiadaniach porusza tematy dorastania, buntu, przemocy i chaosu, cierpienia, bólu, ładu, dyscypliny, egzystencji i istnienia. Uzmysławia, iż „iluzja spoczywa po obu stronach przebudzenia” i jest pewnego rodzaju transformacją. Uświadamia, że „upadająca planeta nadaje rytm wszelkiemu istnieniu” oraz poszukuje prawdy na temat własnego miejsca na ziemi, co jest „filarem tożsamości” każdego z nas. Porusza ogromną gamę tematów refleksyjnych i przygląda się im z każdej strony.

Książka jest napisana bardzo poetycko, o czym wspomniałam na samym początku, przez co bardzo jest trudna w odbiorze. Momentami zastanawiałam się, o czym właściwie czytam. Skupiałam się na poszczególnych słowach i zaczęłam zachwycać się środkami stylistycznymi użytymi w opowiadaniach, „u kresu podróży” wzbogaciłam słownictwo, a najmniejsze poruszenie było dla mnie pieszczotą. Opowiadania również poruszają wiele tematów dotyczących spostrzeżeń „jesteśmy niczym więcej niż tylko produktem biegu wydarzeń”, malarstwa i kultury. Autor zwraca uwagę na nasze korzenie, pochodzenie i że powinniśmy mimo wszystko pielęgnować naszą kulturę i przekazywać tradycje kolejnym pokoleniom, aby żyły na przełomie wieków.

Książkę polecam osobom, które lubią zatrzymać się na chwilę refleksji, lubią zastanowić się nad sensem życia ludzkiego i co tak naprawdę tworzy każdego z nas, bo każdy z nas jest inny. W losach tych bohaterów odnajdziecie również jakąś cząstkę siebie.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl