Podróż po miłość recenzja

Trzydziestolatka z nieciekawą fryzurą, lekką nadwagą znudzona swoim dotychczasowym życiem. Jej związek stał się nudny, a ona potrzebuje przygód. Anabella od kilku lat ma tego samego faceta, a jej życie to jedna wielka monotonia. Pewnego razu rzuca wszystko, pakuje walizkę (którą potem gubi na lotnisku) i wylatuje na Majorkę. Tam nazywa spotyka przystojnego młodzieńca, który zwie ją Stella, a także przekonuje się jaki świat potrafi być mały.

Przez cały czas książka przypominała mi znaną wszystkim Bridget Jones. Była napisana w podobnym stylu, lekko i z humorem. Po książkach z morałami liczyłam na właśnie coś takiego. Bella (a może Stella?) była bardzo przyjazną postacią. Trochę zakręconą, czepiającą się i zazdrosną, ale sympatyczną. Zdenerwowało mnie jednak, że była na tyle naiwna, że po przeczytaniu kilku linijek pewnej książki, postanowiła się spakować i wyjechać, aby przeżyć jakąś przygodę. Zostawiła więc swojego chłopaka w domu i pojechała, nie mówiąc mu o wyjeździe osobiście. Wyłączyła telefon i oderwała się od świata. Poznała przystojniaka, który ją zauroczył, poznała nowe znajome (i tu można się przekonać, że świat mimo swoich rozmiarów jest bardzo mały), jednak czegoś jej brakowało. Może to tęsknota? Nie przejmowała się jednak tym uczuciem i świetnie bawiła się dalej. Wygrała pobyt w hotelu, darmowe maseczki, za które potem musiała zapłacić jej ciotka. Przeżyła podróże jachtem i noce pełne gwiazd. Można powiedzieć, że czuła się jak nastolatka. Jak wszyscy dobrze wiemy, takie książki przeważnie kończą się happy endem. Bella zrozumiała z kim chce spędzić resztę życia i można powiedzieć, że wszystko skończyło się po jej myśli, a jednocześnie niespodziewanie dla czytelnika.

Typowa lekka lekturka na każde wieczory..