Jeśli zachowasz pamięć o grzechu recenzja

Relacja matczyno-synowska bywa skomplikowana. Mimo bliskiego pokrewieństwa, nie zawsze udaje się zbudować trwałą, opartą na wzajemnym zrozumieniu więź międzypokoleniową. O trudach stwarzania i utrzymywania tego rodzaju porozumienia opowiada czytelnikom Andrea Bajani w swojej powieści pt. „Jeśli zachowasz pamięć o grzechu”, która ukazała się w ofercie Wydawnictwo Drzazgi.

Lorenzo nosi w sobie pewien obraz matki. Skonstruowany z dziecięcych wspomnień, ciepły wizerunek ukochanej rodzicielki musi teraz jako dorosły mężczyzna skonfrontować rzeczywistością i opowieściami ludzi, którzy byli z nią blisko. Byli, bo matka zmarła i to w odległej od Włoch, tak odmiennej historycznie i kulturowo Rumunii.

Informacja o śmierci matki staje się w narracji Bajaniego pretekstem do skonstruowania portretu Luli, matki Lorenzo. Nasz bohater, dosłownie podążając śladami matki, gromadzi różne informacje na jej temat, które niczym kolejne elementy układanki tworzą obraz kobiety sukcesu, żyjącej w poczuciu misji, gotowej poświęcić życie rodzinne, kosztem spełnienia marzeń. Nawet, jeśli za te marzenia przyszło jej zapłacić wysoką cenę.

To poruszające, w jaki sposób pochodzące z pogrzebowego kazania słowa, będące tytułem tej książki określają prezentowaną w niej relację. Bohater postrzega nieżyjącą matkę przez pryzmat tego, co zachowane w pamięci, co stale powtarzające się w rodzinnych rozmowach i utrwalone na niewielu fotografiach. Ten punkt widzenia Lorenza w zderzeniu z rumuńskim epizodem w życiu Luli powoduje niemały dysonans u bohatera i u czytelnika tej nostalgicznej, miejscami bardzo emocjonalnej opowieści.

Wielkie brawa należą się Tomaszowi Kwietniowi, tłumaczowi tej powieści na język polski, który zdecydowanie oddał refleksyjny klimat opisywanej historii, utrzymanej w cieniu pamiątek po legendarnym już „Słońcu Karpat”. Dzięki takim przekładom w Polsce ukazują się literackie perełki, do których z pewnością należy „Jeśli zachowasz pamięć o grzechu”. To powieść, która pod niepozorną okładką, na niespełna 200 stronach mówi o relacjach ludzkich więcej niż niejedno monumentalne dzieło.