Pocztówki recenzja

„Może jednak warto czasem coś zmienić… Może jednak czasem warto pokonać schody.”

Mroźny, szary styczeń w Polsce, a gdyby tak choć na tydzień przenieść się w cieplejsze strony, na plażę pełną słońca, do luksusowego hotelu… Trzy rodziny, zupełnie obcy sobie ludzie, różnią się statusem społecznym, podejściem i stylem życia. Spotykają się na lotnisku, mają lecieć na wyspy Kanaryjskie. Dyskretnie się obserwują i po cichu, często złośliwie komentują. Jeszcze nie wiedzą, że przyjdzie im spędzić ze sobą sporo czasu. Każdy z nich ma jakieś tajemnice. Agata z Darkiem mają nastoletniego syna, który nie rozstaje się z telefonem komórkowy. Ona lubi mieć nad wszystkim kontrolę, zajmuje wysokie stanowisko w korporacji. Julita i Zbyszek to małżeństwo z wieloletnim stażem, on ciężko pracuje, a ona jest jego ozdobą. Luiza jest matką Sandry i babcią Patrycji, obie kobiety są samotne, wydaje się, że córka powiela błędy matki. Wspólna wycieczka, przymusowa noc pod gołym niebem i alkohol rozwiązujący języki. Na jaw wychodzą długo skrywane, nie zawsze przyjemne sekrety.

Ten wyjazd miał być spełnieniem marzeń, chwilą złapania oddechu i błogim, beztroskim relaksem. Z ogromną ciekawością przeniosłam się do świata wykreowanego przez Autorkę. Powieść tchnie szczerością i realizmem, jej akcja toczy się swoim rytmem i intryguje. Fabuła ciekawie utkana, dopracowana w każdym szczególe, niesie ogromne, sprzeczne emocje. Tutaj nic początkowo nie jest takie jak nam się wydaje, tak niewiele wiemy o drugim człowieku… Wyraźnie nakreślone portrety psychologiczne bohaterów. To zwykli ludzie jakich mijamy w naszej codzienności – ich losy przykuwają uwagę. Mamy kilka perspektyw co daje nam szersze, wnikliwe spojrzenie na rozwój wydarzeń. Prawie do wszystkich poczułam sympatię, ale moje serce skradła Patrycja, jej mama i Kacper.

Autorka ukazuje jak ważne w naszym życiu są miłość, przyjaźń, rodzina, drugi człowiek. Nasi bohaterowie noszą maski, doskonale odgrywają role, które przyszło im grać, czy może jakie sami sobie narzucili. Pozory, pozory, pozory. Co pod tym wszystkim się kryje? Czy, aż tak trudno zdobyć się na szczerość? Marzenia, które zweryfikowało zwykłe życie, trudna codzienność, pogoń za pieniędzmi. Ciągły brak czasu dla rodziny, dla siebie, nawarstwiające się kłamstwa, niedomówienia, latami tłumione emocje. Do czego to wszystko doprowadzi? Swoiste krzywe zwierciadło ludzkich zachowań.

Piękne, czarujące widoki Wysp Kanaryjskich, aż chciałoby się rzucić wszystko i …

Porwała mnie ta emocjonująca, nieoczywista, zaskakująca, lekko ironiczna opowieść. Ukazuje ludzkie wady, przeróżne zachowania, długo tłumione wzajemne pretensje i żale. Czyta się szybko i przyjemnie, ogromnie się cieszę, że mam drugi tom. Serdecznie polecam.