Poczekajka recenzja

Na wstępie chciałabym wyraźnie zaznaczyć, że ja zdaję sobie sprawę, że książka ta nie jest literaturą wysokiego lotu, ze reprezentuje sobą właśnie tę pogardzaną (ale w skrytości czytaną) komercję, ale... no co ja na to poradzę, że nie mogłam się od niej oderwać i pochłonęłam, połknęłam, pożarłam w jeden dzień?

Uśmiałam się nad nią - język przezabawny. Nie prostacki, nie silący się na nowomowę młodzieżową, a wykorzystujący raczej komizm sytuacyjny niż językowy, chociaż i takie momenty się zdarzały.
Książka porwała mnie przede wszystkim graniem na emocjach, bo ja strasznie lubię, jak autorzy grają na emocjach. Już na setnej mniej więcej stronie wiedziałam, kto kogo skrzywdzi, kto kogo pokocha, kto na tym ucierpi najbardziej, a kto będzie zadowolony. I co z tego? Co z tego, że postaci czarno-białe, co z tego, że zachowują się w sposób do przewidzenia? Ale za to jakie zwroty akcji! Czytało się tak dobrze, na koniec nawet łezka w oku mi się zakręciła! Ale ta schematyczność też była urocza. Zresztą - autorka z całą premedytacją na schemacie jechała i nawet podśmiewywała się ze swojej bohaterki.
I wszystko byłoby cudnie i nawet ocenę dałabym wyższą, gdyby nie ten już doskonały kicz na końcu. Ale cudny kicz. Ten Książę na koniu. Nie, no teraz dochodzę do wniosku, że on musiał się pojawić. Bez tego książka ze słodko-cukierkowego prześlicznego kiczu przerodziłaby się w nie wiadomo co - jakieś śmieszne aspiracje do bógwiczego by przejawiła i zepsułaby cały efekt.
A tak - proszę bardzo - przeurocze, wzruszające i zabawne czytadło na lato w sam raz - polecam!
Po Zwiadowcach mam zamiar łyknąć Zachcianek i mam nadzieję, że autorka planuje napisać coś jeszcze?
Bo ja lubię od czasu do czasu taką lekką powieść, żeby człowiek mógł się troszkę odmóżdżyć.