Dwór cierni i róż recenzja

"Dwór cierni i róż" autorstwa Sarah J. Maas mogę na wstępie określić jako dobry YA romans fantasy. Podczas lektury moja opinia na temat książki zmieniała się kilkukrotnie, aby w końcu móc stwierdzić - podobało mi się. Podobał mi się wykreowany świat Dworów, rozdzielenie murem świata fae i świata ludzi. Nieco zastrzeżeń mogę mieć wobec bohaterów, ale o tym za chwilę.

Maas wprowadza nas do świata sceną, w której młoda Feyra poluje na łanię, aby wykarmić całą swoją rodzinę. Dziewczyna ma dwie siostry, które nie kwapią się do tego, by w jakiś konkretny sposób wspomóc Feyrę w jej staraniach utrzymania ich. Ojciec natomiast nie jest w stanie jej pomóc. Dawną fortunę stracił, a przez długi na oczach córek połamano mu nogę, która po dziś dzień daje o sobie znać.
Polowanie Feyry zaczyna się komplikować w momencie, gdy zauważa ogromnego wilka nieopodal łani, którą miała na oku. Podejmuje ona trudną decyzję i zabija magiczne stworzenie, a dodatkowo obdziera je ze skóry. Oczywiście czyn ma swoje konsekwencje. Do rodzinnej chaty dziewczyny wpada ogromny wilk, który przyszedł pomścić swojego druha i zabiera dziewczynę ze sobą. Na Dwór.

Ogólnie początkowo fabuła jest nieco powolna, a sceny faktycznej akcji pojawiają się sporadycznie. Akcja rozkręca się w dalszej części książki i na szczęście nadrabia tempo fabuły po przybyciu Feyry na Dwór. Do tego na początku postać Tamlina jest dla mnie zbyt mało barwna. Z jednej strony jest on sympatyczny, miły, z drugiej... nijaki. Książę objęty klątwą, który stara się odnaleźć sposób na jej złamanie. Może chodzi tutaj trochę o fakt, że narracja prowadzona jest z punktu widzenia Feyry, więc w umysł Tamlina nie mamy takiego wglądu. Rozumiem część jego zachowań, sam nie miał najprostszego życia. Ciągła presja, trudne decyzje na każdym kroku... Jednak nie wiem dlaczego, jakoś nie zakochałam się w jego postaci. Zdecydowanie bardziej polubiłam Luciena, który od początku wydawał mi się bardziej wyrazistą i głęboką postacią. Miał on swoje zdanie i wydawał się bardziej szczery niż postać księcia. Skoro zaczęłam temat bohaterów... Główna bohaterka jest postacią, którą z jednej strony lubię, a z drugiej miałabym ochotę nią potrząsnąć. Myślę, że miała ona uchodzić za strudzoną życiem (pomimo wieku) młodą, lecz dojrzałą kobietę, która jest samowystarczalna i silna. Jednak momentami zachowywała się głupio, skoro nazywamy rzeczy po imieniu. Nie dziwię się, że Lucien tracił do niej cierpliwość, bo sama pewnie bym nie mogła wytrzymać.
Smaku dodawały też kameralne występy Rhysanda, który pomimo arogancji sprawił, że czekałam, aby pojawił się w kolejnych scenach powieści.

Ogólnie jestem na "tak". "Dwór cierni i róż"nie jest może najlepszą książką Maas, ale zdecydowanie z potencjałem, aby seria mogła dalej się rozwijać.