Opowieść podręcznej recenzja

Jak myślicie, co by się stało, gdybyście pewnego dnia obudzili się w świecie, w którym wasze prawa są ograniczone do minimum? Gdyby wasza życiowa rola została zminimalizowana tylko do jednego celu? Frustracja i złość? A może bezsilność?

„Opowieść podręcznej” jest książką na pewno ważną i wartościową. Przedstawiony jest w niej świat kompletnej antyutopii, w której kobiety traktowane są jak inkubatory nadające się jedynie do wydawania na świat potomstwa. Podręczne mogą opuszczać dom Komendantów tylko raz dziennie w celu zrobienia zakupów, nic więcej. Nie mogą one pokazywać twarzy, więc zgrabnie ukrywają pod białymi „skrzydłami”. Nie mogą używać kosmetyków, ponieważ są one wyrazem próżności. Nie mogą czytać. Nasuwa się pytanie, czy w ogóle coś mogą? Oczywiście, a odpowiedzią jest – rodzić dzieci. W tym świecie tylko ciężarne Podręczne mają możliwość podnieść swoją wartość.

Nie będę kłamać, takie tematy zawsze wzbudzały we mnie silne emocje, jednak czytając tę historię, nie odczuwałam tego wszystkiego aż tak głęboko, jak myślałam, że będę. Czułam delikatne ukłucia irytacji, a nie miotającą mym środkiem wściekłość. Podobało mi się w niej, że narracja prowadzona była w taki sposób, jakby ktoś siedział przede mną na kanapie i opowiadał historię swojego życia, a ja staram się jak najdokładniej wchłonąć całą opowieść, z każdym jej szczegółem. Dodatkowo język, jakim jest pisana, to dla mnie bardzo duży plus, ale sądzę, że Margaret Atwood ma po prostu do tego wyjątkowy talent. Spójrzcie sami:

Nie można przejść obojętnie obok tego, jak ubierana jest w słowa rzeczywistość, nawet ta, która na pozór wydaje się „nieładna”, „okrutna” czy też „wulgarna”. Fabuła rozwija się w moim odczuciu dosyć powoli, bez pośpiechu, co może niektórych znudzić, jednakże sposób opowiadania zdecydowanie wynagradza tempo prowadzenia historii.

Może sama jestem sobie trochę winna, że książką nie odbiła się na mnie tak, jak mogła te kilka lat temu, bo dosyć długo odkładałam tę historię, jednocześnie przeczytałam wiele opinii i innych tekstów jej poświęconych i wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Z drugiej strony myślę, że tak czy siak, nie wniosłaby niczego wyjątkowo nowego czy też zaskakującego. Nie żałuję, że po nią sięgnęłam, absolutnie. Jest to historia nie tylko o piekle kobiet na ziemi, ale też trochę o nadziei, momentami naiwnej, jednak trzymającej przy życiu. Bo w niektórych sytuacjach nadzieja, to jedyne co przy nas trwa.