Płyń z tonącymi recenzja

Ta książka miała wszelkie atuty aby mnie zauroczyć: rodzinna tajemnica, skandynawskie klimaty, wydarzenia z I wojny światowej, które po latach odbijają się echem na życiu głównego bohatera.

Jednak "Płyń z tonącymi" czytało mi się niezwykle ciężko. Czułam się jakbym płynęła pod prąd tej historii. Lektura zajęła mi prawie tydzień bo po przeczytaniu krótkiego fragmentu nie miałam ochoty na więcej.
Teraz jak to analizuje to mam wrażenie że to kwestia narracji. Lars Mytting zbudował tę opowieść jakby z kilku opowiadań które potem starał się połączyć w jedną fabułę. Zabrakło mi tu płynności przechodzenia jednego wątku w drugi. Skomplikowane relacje rodzinne łączące bohaterów też nie ułatwiały sprawy. Były momenty (szczególnie na początku powieści ) gdzie nie mogłam zrozumieć tych koligacji. Nie ułatwiały tego też wędrówki na osi czasu: czasy współczesne bohaterowi, za chwilę I wojna światowa, potem lata 70-te i II wojna. Czułam się strasznie skołowana takim sposobem opowiadania.

Niemniej odnalazłam też w powieści Larsa Myttinga rzeczy które mnie zachwyciły: przepiękne (!) opisy przyrody, pochwałę prostego życia a także przesłanie, że to co jest najważniejsze w życiu to przede wszystkim bycie wiernym samemu sobie.
Historia Edvarda, który chce pozna prawdę o tym w jakich okolicznościach przed laty zginęli jego rodzice to metafora poszukiwań samego siebie i znalezienia odpowiedzi na fundamentalne pytanie: według jakich wartości żyć, czym się kierować w codziennych wyborach, którą drogą podążać.

Możliwości interpretacji tej książki jest wiele. Dla niektórych będzie to saga rodzinna z wojenną historią w tle, dla innych powieść o poszukiwaniu zaginionego skarbu (tak, tak), a dla kolejnych czytelników historia miłosna pełna dylematów i niełatwych wyborów.

Na pewno jest to pozycja warta uwagi. Liczyłam jednak na totalne zauroczenia a to jednak nie nastąpiło. Uważam, że to jedna z tych książek z której każdy może wyczytać coś innego. Na pewno warto spróbować zmierzyć się z tą lekturą.