Praski elementarz recenzja

est! Nareszcie! W końcu doczekałam się wznowienia książki Aleksandra Kaczorowskiego "Praski elementarz". Pozycja, o której mowa, obecnie rozszerzona i uzupełniona, po raz pierwszy została opublikowana w 2001 r. jako debiut wspomnianego wcześniej autora. Wyczekiwała tej książki od dawna, gdyż pierwszego wydanie nie można było nigdzie zdobyć. A dla mnie, jako początkującej czechofilki, ta pozycja była przedmiotem największego pożądania.
Aleksander Kaczorowski jest dziennikarzem, eseistą i tłumaczem. Zebrane w debiutanckim tomiku szkice były już wcześniej publikowane na łamach „Gazety Wyborczej”. Teksty te stanowią kompendium podstawowej wiedzy na temat najważniejszych czeskich pisarzy XX wieku. W esejach przywołani zostają między innymi: Bohumil Hrabal, Franz Kafka, Jaroslav Seifert, Ota Pavel, Jaroslav Hašek, Karel Čapek, Václav Havel, Milan Kundera.
Jakże rożne biografie literatów sprowadzone zostały do wspólnego mianownika, którym jest Praga. To w tym mieście krzyżowały się wszystkie losy omawianych bohaterów. Na tle dramatycznej historii XX rozgrywały się mniej lub bardziej tragiczne dzieje pisarzy. W książce przytoczone zostały także najważniejsze wydarzenia z ostatnich stu lat historii czeskiej stolicy. Bo to właśnie historia ma największy wpływ na losy naszych bohaterów. Wydarzenia historyczne oddziałują na naszych bohaterów, zmuszają ich do podjęcia takich, a nie innych wyborów, kształtują ich osobowości, a przez to mają znaczący wpływ na utwory wychodzące spod ich piór.
Zaledwie dwustustronicowy tomik czyta się z wypiekami na twarzy i zachłannie pochłania się każde słowo. Bo w tym zbiorku znajdują się opowieści o samotności, śmierci, sławie i zniesławieniu, prześladowaniach przez komunistów, miłości i słynnym czeskim humorze. Prawdziwe życie i literatura przelatają się wzajemnie i są ze sobą nierozerwalnie złączone. Autor nadał swoim esejom jakże prywatny charakter, gdyż jego teksty przepełnione są osobistymi refleksjami i wspomnieniami. Aleksander Kaczorowski przyznaje się również do uwielbienia czeskiej stolicy: „Skłamałbym, mówiąc, że nigdy mnie nie korciło, żeby zamieszkać w Pradze. Od pierwszych chwil czułem się tam lepiej niż gdziekolwiek indziej, jakbym znalazł się wreszcie na swoim miejscu, jakbym odnalazł miejsce, którego zawsze szukałem”. I ja także...