Piknik pod Wiszącą Skałą recenzja

Joan Lindsay "Piknik Pod Wiszącą Skałą".

Dawno temu oglądałam film pod tym samym tytułem. Zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Ostatnio oglądałam serial. Zagmatwany, ale bardzo dobry. Przyszedł czas na książkę.

1900 rok. Australia. Święto Walentego. Uczennice z Pensji Pani Appleyard z dwoma nauczycielkami I woźnicą ruszają na upragniony piknik. Piknik Pod Wiszącą Skałą. Wszystko było dobrze, do momentu lunchu. Cztery uczennice za zgodą nauczycielki wybrały się zwiedzić z bliższej odległości Skałę. Wróciła tylko jedna z nich. Z Histerią nie do opisania. Zaginęła także jedna z nauczycielek. Co ciekawsze, nikt nie był w stanie powiedzieć, kiedy i w którym kierunku się udała. Tajemnica Wiszącej Skały nigdy nie została wyjaśniona. 

Książka trzymająca w napięciu. Subtelna na swój sposób. Przepiękne opisy krajobrazów, domów, czy samej Skały. Wyobraźnia działała na pełnych obrotach. Bardzo łatwo było utożsamiać się z bohaterami powieści. Znając mniej więcej treść z filmu czy serialu wiedziałam, że pochłonie mnie bez reszty. Nie myliłam się. To napięcie, jakie można było odczuwać podczas przewracania kolejnej strony. Ta niepewność, dlaczego Skała wyrosła w sercach ludzi z Pensji. Ta zagadka, którą chciałoby się rozwiązać, ale nie ma takiej możliwości. 
Tragedia, która wydarzyła się na pikniku, stała się także tragedią samej Pensji. O ile niektórych oszczędziła, o tyle innym dała straszny, niesprawiedliwy los. Niektórych zmieniła nie do poznania, tak jak Panią Appleyard. Zagadką jest dla mnie także całe jej postępowanie. Jej przemiana. Diametralna przemiana. Mogę tylko się domyślać, że to sama Wisząca Skała stała się udręką, która spowodowała zmianę osobowości. Jak to niektórzy by powiedzieli, trwałą zmianę w mózgu, sercu, a nawet duszy. 

Podsumowując. Jestem pełna podziwu. Dawno żadna powieść nie wywarła na mnie takiego wrażenia. Ile bym dała za to, by dowiedzieć się, co tam tak naprawdę się stało. I oczywiście dlaczego... 

Zdecydowanie polecam.