Zimne wody Wenisany recenzja

„Zimne wody Wenisany” Linor Goralik to bardzo tajemnicza książka z gatunku fantastyki dla dzieci. Myślę, że ma moc budzenia miłości do literatury tego rodzaju. Autorka stworzyła w niej ciekawy świat, w którym dobro i zło mieszają się ze sobą, a nic nie jest jednoznaczne. Młoda bohaterka próbuje się w nim odnaleźć, odkryć prawdę oraz zyskać i dać wszystkim wolność.

Wenisana jest krainą, składającą się z Weniskajla i podwodnego Weniswajta. Obie te części są do siebie podobne, a jednak różne. W pierwszym żyją ludzie, a w drugim gabo – majestatyczne, podobne do ptaków stworzenia oraz topielcy. Dorosłe gabo mogą latać po niebie Weniskajla, a w wodach Weniswajta nurkują tylko przedstawiciele władz lądowego miasta. Mieszkańcy obu światów nie żyją w przyjaźni. Od najmłodszych lat dzieciom wpaja się strach przed wodą.

Tymczasem Agata, dwunastoletnia bohaterka książki, wpada do Wenisany i poznaje podwodny świat. Odkrywa, że woda wcale nie jest groźna, a kontakt z nią nie wywołuje opłakanych skutków, jakimi ją straszono całe życie. Dziewczynka powoli odkrywa, dlaczego oba światy są dla siebie tak nieprzyjazne. Orientuje się także, że wkrótce może wybuchnąć wojna, lecz kiedy dzieli się swoją wiedzą z dorosłymi, jest nie tylko ignorowana, ale wręcz uciszana. Odważnie postanawia zapobiec nieszczęściu.

Główną wartością, o jakiej opowiada książka „Zimne wody Wenisany” jest wolność. Gdyby istniała w świecie, byłby on o wiele bezpieczniejszy i szczęśliwszy. Tymczasem dorośli ograniczają ją na wiele sposobów, stosując kłamstwo i dezinformację – bardzo skuteczne narzędzia budowania podziałów. Kłamstwo niszczy zaufanie, jest elementem zdrady i nie da się na nim nic zbudować.

Powieść została napisana prostym językiem i krótkimi zdaniami w czasie teraźniejszym, co sprawia, że wydaje się być książką skierowaną do młodego czytelnika. Do tego zastosowano dużą czcionkę i szerokie marginesy, więc samego tekstu jest naprawdę mało. Jednak nie przesadzałabym z podsuwaniem jej zbyt wcześnie, bo według mnie ciężar poruszanego tematu może być zbyt duży dla dzieci młodszych niż 12 lat. Świat stworzony przez autorkę jest niejednoznaczny, tajemniczy i odrobinę magiczny, co również przekłada się na dość trudny odbiór.

Zakończenie sugeruje, że opowieść będzie miała swoją kontynuację, a ja nie mogę się jej doczekać. Jestem bardzo ciekawa, jak potoczą się dalej losy Agaty, jej przyjaciół i wszystkich mieszkańców fantastycznej Wenisany.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl