Pierwsze światło. Jak Wszechświat wyszedł z mroku recenzja

Autorka Emma Chapman w książce "Pierwsze światło" przedstawia historię Wszechświata, wiedzę na temat astronomii, badania nad Wszechświatem, metody badawcze i astronomiczne sukcesy technologiczne. Przybliża wizję tego, jak Wszechświat się kształtował. Odkrywa tajemnice gwiazd, kosmosu.

Ciekawi Cię, dlaczego niebo jest ciemne? Jak powstały gwiazdy i dlaczego nastała jasność? Jak ewoluował wszechświat? A może to, jak powstały czarne dziury? W książce dostajemy odpowiedzi na te pytania. Autorka tłumaczy również, dlaczego tak ważne są gwiezdne badania archeologiczne na świetnych przykładach, opisuje jak wcześniej wyglądał sprzęt astrologiczny, jak ludzie w przeszłości reagowali na zaćmienia słońca i księżyca.

Sięgając po tę książkę bałam się, że będzie napisana niezrozumiałym językiem i że mało co z niej wyciągnę dla siebie. Co dostałam? Świetne przykłady, które ilustrują nawet to, co mogłoby być niejasne. Nie mówię o ilustracjach w książce, chociaż były one bardzo pomocne, ale o przełożeniu logicznych wniosków na inne realia, dzięki czemu można było zrozumieć dany tok myślenia. Przykładowo podrozdział "Niekompletne dane prowadzą do niewłaściwych wniosków" jest zbudowany na przykładzie analizy życia ludzkiego przez kosmitów. Wszystko to, co mogłoby być niejasne, jest wytłumaczone w prosty sposób. Czytelnik nie jest rzucony na głęboką wodę, tylko dostaje to, co powinien wiedzieć i to w przystępnej formie. W tej książce mamy nawet nawiązania do Harry'ego Pottera czy bardzo znanej okładki płyty Pink Floyd, którą chyba każdy kojarzy.

Bardzo zaciekawił mnie temat polowań NASA na zaćmienie Słońca i różne klasyfikacje gwiazd, na przykład OBAFGKMRNS, co wydaje się dziwną nazwą, ale po angielsku ma fajne rozwinięcie ułatwiające zapamiętanie. Coś jak układanie wierszyków żeby zapamiętać ciąg liter.

W książce widoczny jest profesjonalizm autorki, jej obszerna wiedza (jej biografia imponuje) i niesamowite zaangażowanie w temacie, dlatego tak dobrze się ją czyta. Nie brakuje przykładów z życia autorki, badań innych naukowców, eksperymentów.

Jest to na pewno wymagająca lektura, na której trzeba się skupić i dać jej więcej czasu, bo zawiera mnóstwo ciekawych informacji, ale trzeba je na spokojnie przyswoić. Sam fakt, że czytałam ją ponad tydzień (niecałe 300 stron bez przypisów) mówi za siebie - nie czytamy tego dla akcji i emocji, a dla zaspokojenia ciekawości i pozyskania wiedzy, którą warto jednak sobie dawkować. A przynajmniej ja tak mam, że wolę takie książki przeczytać na spokojnie. Książkę polecam więc osobom spragnionym wiedzy w tym temacie.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Muza.