Piękni i przeklęci recenzja

Kojarzycie serial „Plotkara” i jego główną bohaterkę – piękną i bogatą Serenę Van Der Woodsen? Pamiętam jeden odcinek, gdy siedziała na ławce przed jednym z uniwersytetów i zaczytywała się w „Pięknych i przeklętych” F. Scotta Fitzgeralda, mówiąc przy tym, że to jej ulubiona książka. Jestem zaskoczona wyborem Sereny, bo ta powieść dokładnie pokazuje, jak kończą ludzie pokroju bohaterów serialu.

Zupełnie nie tego się spodziewałam, sięgając po „Pięknych i przeklętych” – książkę, która kusi tytułem, okładką i przede wszystkim lustrzanym odbiciem życia państwa Fitzgeraldów. To prawda, że jest to burzliwa historia miłości, na drodze której stanęły problemy finansowe, romanse i alkoholizm, jednak zabrakło mi tak potrzebnej tu dynamiki i swoistej lekkości w pisaniu, która równoważyłaby trudną w odbiorze treść. Niestety – Fitzgerald pisze nudno i rozwlekle, zatracając tym samym niesamowity potencjał fabuły.

„Piękni i przeklęci” pokazują historię dwojga zadufanych w sobie bohaterów, którym wydaje się, że świat leży u ich stóp. I dopóki są młodzi i bogaci – rzeczywiście może się to sprawdzać – ale wystawne życie nie może trwać wiecznie, jeśli nie robi się nic, aby na nie zapracować, o czym boleśnie przekonają się Gloria i Anthony. Jest to małżeństwo z pozoru idealne - oboje są piękni, młodzi i bogaci, ale kapryśny czas szybko pozbawi ich sielankowego życia. Zamiast tego zaczną się coraz częstsze kłótnie, romanse na boku i topnienie smutków w alkoholu. Ciężko współczuć bohaterom – w końcu sami sobie zgotowali ten los – ale jest w nich jakaś bezradność, a rozpacz wręcz bije po oczach. Nie mogę powiedzieć, że Fitzgerald zagrał na emocjach, ale z całą pewnością stworzył powieść przejmującą i bardzo smutną, o czym dobitnie świadczy mocne zakończenie. Oczywiście – jeśli ktoś szuka wystarczająco głęboko, to dopatrzy się tutaj drugiego dna, znajdzie przesłanie, że pieniądze to nie wszystko, że uroda i młodość przemijają, że nie można traktować życia jak niekończącego się przyjęcia. Tylko, że to właściwie niewiele pomaga książce, która jest ciężkostrawna stylem i językiem, a samych bohaterów nie da się obdarzyć sympatią.

Mimo tego, że książka negatywnie mnie zaskoczyła, nie mogę powiedzieć, że był to stracony czas. Przestałam przynajmniej mieć obsesję na jej punkcie, a przy tym miałam szansę zgłębić mentalność nowojorskiej śmietanki towarzyskiej i jej paniczny lęk o utratę tego, co dziś nazywamy zachłannością i konsumpcjonizmem.