Piękne istoty recenzja

Niedawno w moje ręce przypadkowo wpadła powieść "Piękne Istoty" autorstwa Kami Garcia & Margaret Stohl. Opowiada ona historię dwojga nastolatków - Ethana i Leny. Od miesięcy w snach chłopaka pojawia się wciąż ta sama dziewczyna. Jakże wielkie było jego zdziwienie, gdy okazało się iż będą razem chodzić do szkoły. Wszystko to dzieje się w Gatlin, uroczej małej mieścinie, w której wszyscy doskonale znają nie tylko siebie nawzajem, ale i historie życia, rodzin, sekrety. Typowe małe miasteczko. Lena szuka swojego miejsca na ziemi, chce przede wszystkim akceptacji rówieśników. W owym małym miasteczku udaje jej się to do pewnego stopnia osiągnąć, przede wszystkim dzięki Ethanowi, który praktycznie od początku ich znajomości był dla niej miły. Zapunktował u mnie obroną swojego zdania, nie przestał zadawać się z dziewczyną tylko dlatego, że inni jej nie akceptowali. Na plus można ocenić dwójkę głównych bohaterów, nie byli przesadzeni, przesłodzeni. Do jednej z ciekawszych postaci należał również tajemniczy Macon Ravenwood. Cała rodzina Leny wydawała mi się niezmiernie ciekawa, z kolei ta Ethana niezmiernie irytowała. Ogólny pomysł na książkę oceniam jak najbardziej na plus, choć myślę, że można było uczynić ją ciekawszą. Słownictwo nazbyt ubogie. Warsztat, styl pisania również nie są za ciekawe. To samo można powiedzieć o akcji, której jest stanowczo za mało. "Piękne istoty" odkładałam kilka(naście) razy nim ostatecznie dobrnęłam do końca. Do zalet można zaliczyć przede wszystkim okładkę, według mnie jest świetna. Powieść również odznacza się nieco na tle wszystkich opowiadających o wampirach, na które ostatnio jest wielki boom. Przyrzekłam sobie, że przeczytam również kolejną część. Rzadko się zdarza bym nie dokończyła czytania już rozpoczętej serii, jeśli jednak druga część będzie równie uboga w akcję i lekko nudna co pierwsza - na tym skończy się moja przygoda z "Pięknymi istotami", w których widzę więcej nudy niż owego piękna.