Żółty ptak śpiewa recenzja

Żółty ptak śpiewa, to historia Róży i jej córki Sziry, którym przyszło żyć w czasie drugiej wojny światowej. Literatura wojenna, a głównie obozowa zalała rynek czytelniczy. Dla mnie to książka z wojną w tle, ważne w niej jest zupełnie coś innego. Muszę przyznać, że historia II Wojny Światowej bardzo mnie interesuje. Lubiłam czytać różnego rodzaju wspomnienia, pamiętniki, historię ocalałych, literaturę obozową. Jednak później czuję wielkie przygnębienie, nie mogę przestać myśleć o tym i często trudno znaleźć sobie miejsce. Ciężko wdrożyć się w inny klimat, zacząć czytać coś zupełnie innego dlatego ostatnio rzadko czytam tego rodzaju książki.

Lato 1941 roku. Róża i Szira muszą uciekać, kiedy naziści rozpoczynają obławę na Żydów. Ukrywają się w stodole, gdzie muszą być bardzo cicho i nie mogą wychodzić na zewnątrz. Dla pięcioletniej dziewczynki, która jest zafascynowana muzyką, jest to nie do pojęcia. Jej matka zaczyna opowiadać jej o zaczarowanym ogrodzie, gdzie żółty ptak śpiewa wszystkie melodie jakie tylko dziewczynka sobie wymarzy. Niestety, aby Szira była bezpieczna, muszą się rozstać. Dziewczynka zostaje zabrana do zakonu, gdzie przyjmuje imię Zosia i musi zapomnieć o swojej tożsamości.

Gdybym w kilku słowach miała napisać o czym jest ta książka, to napisałabym, że o miłości. Matki i córki oraz miłości do muzyki. Dla mnie ta książka była niesamowicie przejmująca. Chwyciła mnie za serce i naprawdę nie mogłam jej odłożyć. Emocje, które towarzyszyły Róży i jej córce są nie do pojęcia. Szira, po wielu miesiącach ukrywania się, boi się odzywać, jedynym co daje jej możliwość przemówić jest muzyka. Gdy dziewczynka zaczyna grać na skrzypcach może w końcu wyrzucić z siebie wszystko. Muzyka daje jej "poczucie, że uwięzione w środku uczucia zasługują na to, aby głośno wybrzmieć". Gdy Róża opuszcza stodołę i rozpoczyna samotną wędrówkę po lesie, wprost nie mogę uwierzyć do jakiego nadludzkiego wysiłku jest zdolna.

Autorka podzieliła książkę na trzy części. Pierwsza opisuje losy kobiet w stodole, druga to losy Zosi u sióstr zakonnych, a Róży w lesie, trzecia zaś to zwieńczenie ich losów i próba odnalezienia w nowym świecie. Podobało mi się, że rozdziały pisane były z perspektywy każdej z nich.

Wydawać by się mogło, że autorka miała trudne zadanie, napisać fikcyjna powieść, która wywołałaby tyle emocji. Moim zdaniem udało jej się. Momentami czułam ogromne przygnębienie i byłam niesamowicie przejęta losami Róży i Sziry. Książkę przeczytałam bardzo szybko, bo koniecznie chciałam wiedzieć co się dalej wydarzy.

Ja ze swojej strony polecam. Moja ocena 9/10