Pocałunek Fauna recenzja

Grupa przyjaciół z młodzieńczych lat: Wanda, Baśka, Marek, Agnieszka, Jacek, Michał i ich tajemnica z tamtego okresu: jaskinia i rzeka: „to wszystko powróci. W jakiś sposób”. Otrzymany list przez Wandę pozbawia ja złudzeń. Wspomnienia jak bumerang wracają i ona wraca do Polski z Kanady, by wrócić do przeszłości. Każdy z nich wróci…Co tam zastaną i czy błędy przeszłości da się po tylu latach naprawić?

„Żadna rzecz nie jest tylko tym, czym się wydaje, że jest. Żadne słowo. Czasami trzeba lat, żeby zrozumieć prawdziwe znaczenie jakiejś rzeczy, jakiegoś słowa, jakiegoś uczucia. Czasami lata też nie wystarczą”. Ani zmiana miejsca zamieszkania na drugi koniec półkuli. Od samego siebie nie da uciec ani w czasie ani w przestrzeni. Można próbować zakopać w zakamarkach swojej duszy i umysłu wszystko to, co nas boli, czego nie jesteśmy w stanie przyjąć za prawdę niestety nie na zawsze. W najmniej odpowiednim momencie flashback’i uderzą z wielką mocą i w końcu trzeba będzie zmierzyć się z przeszłością, by uzyskać spokój duszy albo uciec… kolejny raz.

Pierwszoosobowa narracja w „Pocałunku Fauna” wzmacniała przekaz i odbiór. Retrospekcje i przemyślenia głównej bohaterki Wandy i jej przyjaciół to cenne lekcje życia, a właściwie wyciągnięte wnioski dają ukojenie i nadzieję na minimalny choćby promyk słońca. Młodzieńcza miłość i wspomnienie o niej może skutecznie zakryć wzrok od miłości tej bliskiej, będącej na wyciągnięcie ręki. Przyjaźń w nastoletnim wieku rządzi się innymi prawami niż ta w dorosłym życiu. Tajemnica nigdy nią nie pozostanie, bo komuś zacznie ciążyć a prawda wypowiedziana przed samym sobą da wolność. Romantyzowanie przeszłości, nawet tej najbardziej traumatycznej nie daje ukojenia w zderzeniu z faktami. W przedmowie powieści Autorka cytuje Marię Dąbrowską: „piekło jest na ziemi, jest w każdym człowieku i każdy z nas może stanąć przed jakimś wewnętrznym sądem ostatecznym i zmartwychwstać z niego innym, nowym człowiekiem”. A wtedy człowiek stanie się wszechmocny dla siebie samego i wolny w swojej prawdzie…

Polecam Wam „Pocałunek Fauna” jako doskonałe studium ludzkiej psychiki.