Piekło Florencji recenzja

"Piekło Florencji" - Agnieszka Lingas-Łoniewska

Tej autorki chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Ma na koncie wydanych ponad sześćdziesiąt książek. Przeczytałam je wszystkie i do tej pory tylko jedna mnie zawiodła. Po Jej nowości sięgam więc w ciemno. Czy i tym razem mogłam liczyć na świetną historię?!

Zacznijmy od tego, że jest to książka, która powstała z inspiracji życiem, jej fabuła toczy się głównie we Florencji, gdzie autorka spędzała wakacje 2023. Już sam ten fakt zachęca do sięgnięcia po tą pozycję.

Sam pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy. Młoda Polka, Joanna Medyńska, przyjeżdża z przyjaciółką na urlop do Florencji. Tam przypadkowo poznaje kustosza Galerii Uffizi, Angelo Inferno. Jak nietrudno się domyśleć, para szybko wpada sobie w oko. Z tym, że ona nie przyjechała tu przypadkowo, a on - cóż - jest synem szatana, ukrywającym się pod niezwykle przystojnym, ludzkim obliczem. Na dodatek rozpoznał u Joanny znamię, identyczne jak to, jakie około pięćset lat temu miała jego ukochana. Angelo ma więc wobec kobiety ściśle określone zamiary - jakie? Tego już Wam nie zdradzę, musicie sami przeczytać.

Do tej pory wszystko mi się podobało i książka fajnie podtrzymywała zainteresowanie. Później niestety byłam nieco zniesmaczona. Nie zrozumiecie mnie źle - to nie jest zła książka, ale ciężko czyta mi się rzeczy, które są całkowicie sprzeczne z moją moralnością. Mamy ukazany trójkąt, do którego został dołączony brat Angelo, Dante, również syn szatana. Nie tylko sceny zbliżeń, ale również, a może przede wszystkim, ukazanie relacji uczuciowej do dwóch mężczyzn równocześnie, było dla mnie czymś niewłaściwym. I nawet jeśli miałabym przymknąć na to oko, to zakończenie części drugiej (książka jest podzielona na trzy części) całkowicie mnie rozczarowało, tym bardziej postawa Angelo, który był jednym z dwóch narratorów i siłą rzeczy zyskał moją sympatię.

Jak widać nie wszystko musi się każdemu podobać, a szkoda, bo zapowiadało się naprawdę ciekawie. Jeśli lubicie takie klimaty, to sięgnijcie po nią i czytajcie, warsztatowo to jest dobra książka i nie można jej nic zarzucić. Może poza dużym przeskokiem między częścią drugą a trzecią, gdzie zostajemy z wieloma znakami zapytania. Zachęcam też pozostałych, bo zawsze warto wyrobić sobie własną opinię. Ja i tak w dalszym ciągu będę sięgać po nowe pozycje autorki w ciemno. Dwie nietrafione na ponad sześćdziesiąt, to i tak genialny wynik.