Misery recenzja

 "(...) Miał dość umierania po kawałku za każdym razem, kiedy wpadała w szał". 

Na początku więcej się uśmiałam, niż w jakiejkolwiek komedii. Bezwzględna Annie, szalona wielbicielka pisarza, którego więzi, by ten napisał dla niej wymarzone zakończenie losów swojej ukochanej bohaterki. Czytając "Misery" zastanawiałam się sama, czy posunęłabym się tak daleko jak główna bohaterka? I gdzie jest granica między fascynacją a nienawiścią? 

Czy to więzienie? A może piekło? Paul uległ wypadkowi i jest częściowo sparaliżowany. Dostrzega potężną kobietę, która zdaje się być jego pielęgniarką. Annie jest największą fanką cyklu romansów, których autorem jest ranny Paul. Cóż za zbieg okoliczności! Początkowa fascynacja gościem zmienia się, gdy Annie dowiaduje się o uśmierceniu swojej ukochanej bohaterki Misery w jego najnowszej powieści. Coś za coś, prawda? W zamian za uratowanie życia, Paul będzie musiał wskrzesić Misery.

Po jakimś czasie miałam serdecznie dość zafajdanej Annie, tak, tak, sama używam jej słów. Dwójka bohaterów, choć tak świetnie przedstawiona, po jakimś czasie zaczęła mnie przytłaczać. I pomimo, iż świetnie bawiłam się zagłębiając świat psychotycznej pielęgniarki i jej idola, to "Misery" jednak nieznacznie odstaje od pozostałych mistrzowskich powieści Kinga.