Lato, gdy mama miała zielone oczy recenzja

"Była mała i gruba, głupia i brzydka. Najbardziej bezużyteczna ze wszystkich matek. (...)
"Syrena w rui" gadali o niej wszyscy (...) Tata nazywał ją "głupią krową". Nowa kobieta taty - "kiełbasą".
I tylko ja musiałem do niej mówić "mamo".
Tylko jedna rzecz nie pasowała (...) - oczy. Mama miała zielone oczy, tak piękne, że marnowanie ich na tę sfermentowaną twarz wydawało się grubą pomyłką."

Będąc dzieckiem i mając przerośnięte wyobrażenie krzywdy zdarzyło mi się w myślach powiedzieć: "nienawidzę cię", jednak nigdy na głos, nigdy, bo przecież moje gardło nie przepuściłoby przez siebie największego kłamstwa, jakie istnieje...

Aleksy po latach, już jako uznany artysta, za namową swojego terapeuty, powraca pamięcią do dni pełnych i bólu i miłości, dni które kłębiącą się w nim miłość i nienawiść wystawiają na zażartą bitwę uczuć, dni, dzięki którym poczuł w końcu to, czego łaknął od dziecka, od tak długiego czasu, że siedząca w nim wściekłość miesza się z uczuciem głęboko ukrytym w zakamarku dziecięcej duszy.

"Pieczone jabłka to była moja słabość".
Ale to nie jabłka są słabością tego chłopaka, to ona, mama, którą mimo nienawiści kocha tak, że nigdy nie zapomni liter, "które składają się na jej imię", nigdy nie zapomni tego lata, gdy oprócz pięknych zielonych oczy zaczął zauważać w niej też inne piękne rzeczy, lata gdy w końcu pozwoliła się kochać i tę miłość odwzajemniła.

Po tym gorzko-szczęśliwym lecie już tylko pragnie dostać się do jednego z wszechświatów, najlepiej do tego, gdzie czas płynie wstecz, by mimo bólu czuć jednocześnie to szczęcie, którego w końcu zaznał, a ono żyje w jego wspomnieniach dzięki oczom pięknie zielonym, dzięki pieczonym jabłkom, ceracie w maki i w jej zapachu, zapachu świeżo naostrzonych ołówków...

Dawno nie skończyłam czytać książki z szeroko otwartymi oczami, rozdziawioną buzią i z tak ogromnym wachlarzem kotłujących się emocji.

Tatiana Tibuleac mołdawsko - rumuńska pisarka oczarowała mnie prostotą i dobitnością języka tej króciutkiej opowieści o rodzinie, która stopniowo rozpadała się, aż znika... no może nie z pamięci.

Jestem pod ogromnym wrażeniem. Ta książka na pewno znajdzie się w moim TOP tego roku.
Gorąco polecam!!!