Pensjonat Sosnówka recenzja

Niedawno, za sprawą Włóczykijki, w moje ręce wpadła książka Marii Ulatowskiej “Sosnowe dziedzictwo” razem z jej drugą częścią. I chociaż pierwszy tom nie zrobił na mnie oszałamiającego wrażenia, spodobał mi się na tyle, aby przeczytać o dalszych losach dworku na Kujawach i jej pięknej właścicielki. Do drugiej części jednak podeszłam jeszcze ostrożniej, niż do pierwszej. Dlaczego – sama nie wiem, może nie spodziewałam się tego, że autorka mnie w ogóle jeszcze czymś zaskoczy. Jak było naprawdę?

“Pensjonat Sosnówka” to kontynuacja książki “Sosnowe dziedzictwo”. W pierwszej części poznaliśmy już większość bohaterów, czasem może za idealnych, jak na realia, ale budzących sympatię. Trudno jest jednak napisać coś o książce, nie zdradzając tego, co wydarzyło się w części pierwszej i nie zdradzać fabuły. Mogę jednak napisać, że Anna całkiem dobrze radzi sobie z prowadzeniem pensjonatu, ma coraz więcej gości, przybywa również domowników (Szyszka będzie miała przyjaciółkę)… Na przygody właścicielka Sosnówki nie będzie narzekać, wręcz przeciwnie. Na brak przyjaciół również, w Towianach bowiem mieszkają ludzie, którzy zawsze chętnie przybiegną z pomocą.

Cóż, jest to więc zwykła kontynuacja pierwszej części. I chociaż na początku książka ta mało mnie zainteresowała niż poprzedni tom, to jednak szybko znowu się wdrożyłam w styl autorki i szybko przeniosłam do świata Sosnówki. I teraz, będąc już po lekturze, muszę przyznać, że “Pensjonat Sosnówka” znacznie bardziej podobał mi się od pierwszej części. Dlaczego? Bo bohaterowie nie są już tacy idealni, w życiu Anny jest więcej zawirowań – dzięki temu powieść jest odrobinę bardziej realistyczna od “Sosnowego dziedzictwa”. Bardziej też mnie wciągnęła cała akcja, która tutaj jest trochę lepiej rozwinięta i wciągająca.

“Pensjonat Sosnówka” jest jednak nadal ciepłą książką o spełniających się marzeniach, o miłości i przyjaźni. Czasem takich opowieści nam po prostu potrzeba po to, aby inaczej spojrzeć na świat, poprawić sobie humor i uśmiechnąć się. Powieści Marii Ulatowskiej doskonale się do tego nadają. Są idealne na zimowe dni, bo rozgrzewają i relaksują.

Chociaż sama główna bohaterka może być chwilami dość irytująca, dużą sympatię zdobył u mnie jednak Dyzio. Jest to chyba najbarwniejsza postać w tej powieści – na początku parkingowy, na którego mało kto zwraca uwagę, okazuje się jednak, że ma ukryte talenty… I chyba jedyny facet, o jakim czytam, który płacze! Tak, chociaż w książce tej płaczą niemalże wszyscy, czy się cieszą, czy się smucą (częściej chyba jednak ze szczęścia), ale zawsze ryczą jak bóbr… Trochę to śmieszne i naciągane, ale Dyzio i tak mi się podobał.

Kto czytał pierwszą część, na pewno sięgnie również po drugą. Bo mimo wszystko to ciepła opowieść, która powinna spodobać się każdemu, szczególnie o tej porze roku. Polecam!