Pensjonat Samotnych Serc recenzja

„Pensjonat Samotnych Serc” Zofii Ossowskiej to książka, którą pokochałam od pierwszych stron. Przeczytałam ją jednym tchem i długo o niej nie zapomnę.

Pełna ciepła opowieść o tym, że życie bywa okrutne, ale potrafi także zaskoczyć w najmniej oczekiwanym momencie. Przekonali się o tym bohaterowie tej książki.

Tytułowy pensjonat to dom, który prowadzi niezwykłe ciepła i wrażliwa na krzywdę innych pani Wiesia. Po śmierci męża postanowiła, że stworzy miejsce, w którym każdy będzie mógł odpocząć i wyleczyć swoją duszę. Pani Wiesia to kobieta jakich mało. Nie da się jej nie kochać. Stara się pomóc każdemu kto tylko tego potrzebuje. Mimo tego, że sama zmaga się z cierpieniem, ponieważ pani Wiesia straciła nie tylko męża ale również najbliższe jej osoby, to nie poddała się tylko poświęca się dla innych. Pensjonat nie potrzebuje rozgłosu ani reklamy w internecie czy w innej formie, on żyje swoim życiem, a kto potrzebuje wsparcia znajdzie to miejsce be problemu.

Do Pensjonatu Samotnych Serc trafia Matylda, która ucieka przed mężem tyranem. Ma nadzieję, że u pni Wiesi znajdzie spokój i zrozumienie. Być może Matylda nie tylko pomoże sobie, ale również Arturowi, synowi gospodyni, który przeżywa osobistą tragedię. Mężczyzna dopiero przed Matyldą powoli się otwiera i walczy ze swoimi demonami. Matylda i Artur to dwie skrzywdzone przez życie osoby, które trafiły na siebie być może nie bez powodu.

Ta książka skrywa w sobie całą paletę uczuć. Raz wywołuje uśmiech na twarzy, a miejscami doprowadza do łez. W szczególności jak dowiadujemy się co przytrafiło się rodzinie pani Wiesi. Jest to bardzo smutna historia, która chwyta za serce.

Ogromnym atutem książki jest jej przepiękna okładka, która wręcz zachwyca i zachęca do sięgnięcia po tę książkę. Patrząc na nią chcielibyśmy znaleźć się w tej przepięknej scenerii.

Mam już za sobą jedną książkę pani Zofii i uważam, że jest to świetna autorka, która idealnie bazuje na emocjach.

Jestem bardzo ciekawa dalszych losów bohaterów i z niecierpliwością czekam na drugą część.