Pas Deltory. Miasto szczurów recenzja

„Miasto szczurów” to już trzecia część przygód młodego Liefa i jego przyjaciół, Jasmine i Bardy. Emily Rodda po raz kolejny zabiera nas w podróż do magicznej Deltory – niegdyś pięknej, a teraz spustoszonej przez Władcę Mroku, krainy. Zadaniem trójki bohaterów jest odzyskanie klejnotów, składających się na Pas Deltory, który jest potężnym obiektem magicznym, a zarazem insygnium królweskim. Tylko z pomocą legendarnego artefaktu możliwe będzie pokonanie Zła w Deltorze.

W trzeciej części cyklu Lief, Barda i Jasmine wędrują ku Miastu Szczurów, które od lat zamieszkują jedynie te niecieszące się sympatią ludzi gryzonie. Szkodniki tak się rozpleniły w mieście, że dzisiaj jest ono całkowicie opuszczone przez ludzi. W Mieście Szczurów bohaterowie spodziewają się znaleźć kolejny z klejnotów, zanim jednak do niego dotrą, przeżyją mnóstwo ciekawych, ale i niebezpiecznych przygód.

Ciekawy okazał się wątek sklepu prowadzonego przez tajemniczego Toma, w którym można kupić wiele dziwacznych, ale wciąż pożytecznych przedmiotów. Minimalnie dobrze przyjęłam też ucieczkę przed szczurami do rzeki, ale już sposób walki z nimi – nie. Podobnie z resztą książki. Bohaterowie zawędrują do miasta Nimszurf, w którym władzę sprawują Szurłapowie, którzy sprawiają nieodparte wrażenie, że są... zdrowo szurnięci. Momentami nie wiedziałam, czy się śmiać, czy płakać.

Typowa dla Roddy dziecinna fabuła powoli zaczyna mnie drażnić. Sytuacje są dziwne, elementy fabuły wręcz głupie, a sposób narracji taki sobie. Poza tym nie widzę sensu dzielenia książki na tyle odrębnych tytułów, skoro całość spokojnie zmieściłaby się w jednej. Widać, że wydawnictwu zależy na tym, by osiągnąć jak największy zysk z tej serii. Mało tego – językowo książka przedstawia poziom maksymalnie dziecinny, że aż trudno uwierzyć, że napisała ją dorosła, ponoć całkiem popularna autorka. Ale w porządku – rozumiem, że stworzono ją z myślą o młodym czytelniku. Jak wynika z historii Liefa, nawet bardzo młodego.

A, szczerze mówiąc, nie ma się czym zachwycać. Bynajmniej nie nam – starym wyjadaczom. Jak już kiedyś wspomniałam (przy okazji recenzowania pierwszego tomu), książka z pewnością spodoba się dzieciom przynajmniej do dwunastego roku życia. Mogą ją czytać nie tylko same, ale równie dobrze książkę mogą im czytać rodzice w ramach akcji „Czytaj dzieciom”. Z fabuły wyniosą pewne wartości ważne w codziennym życiu, natomiast nieskomplikowana fabuła dostarczy rozrywki na kilka nudniejszych wieczorów.

Ocena: 1/6 (powyżej dwunastu lat), 4/6 (poniżej dwunastu lat)

---

Odautorsko: Jeśli ktoś jest zainteresowany obdarowaniem dzieci bądź chrześniaków książkami Emily Roddy, to dysponuję wszystkimi tomami wydanymi do tej pory. W grę wchodzi sprzedaż, ale również i wymiana. Chętnych zapraszam do kontaktu.