Upiorny zegar recenzja

Powieść obsadzona jest w 1900 roku, czyli na początku XX wieku w Paryżu. Główny bohater powieści to nijaki Guy – pisarz, który porzucił swoje dotychczasowe życie w tym swoja żonę i córkę i ukrywa się przed nimi w paryskim domu publicznym. Burdel wydał mu się świetnym miejscem na schowanie się przed wpływową rodziną żony, która mogłaby go spróbować odnaleźć. Matrona – Julia, pozwala mu mieszkań na poddaszu, ale jako jej mieszkaniec ma zakaz obcowania z dziewczętami, które u niej pracują. Pewnej nocy znajdują ciało jednej z dziewczyn na ulicy, która została okaleczona i zamordowana w brutalny sposób. Niestety policja szybko wycisza sprawę, pewnie ze względu na fakt, iż dziewczyna była tylko zwykłą kurtyzaną. Jednakże naszemu bohaterowi nie daje to spokoju i zaczyna prowadzić własne śledztwo wraz z koleżanką zamordowanej – Faustine oraz inspektorem Perottim, który w przeciwieństwie od kolegów po fachu też uważa to morderstwo za podejrzane. W szybkim czasie trójka poszukiwaczy odkrywa, że w Paryżu doszło do większej ilości podobnych morderstw która zostały wyciszone, tak aby opinia publiczna się o nich nie dowiedziała. Większość z tych morderstw dotyczyła kurtyzan, więc nasi bohaterowi zaczynają doszukiwać się w tym schematu i wiedzą, że zabójca nie poprzestanie. Odkrycie prawdy zajmuje im trochę czasu i nie ukrywam, że niektóre opisy są zbyt długie i zaczynają czytelnika irytować. Poza zabójstwami, które są szczegółowo i ciekawie opisane, cała otoczka i akcja powieści raczej nie zachwyca. Czytelnik chciałby czym prędzej dowiedzieć się kto jest mordercą, a czytanie o przemyśleniach Guy’a niestety tylko wydłuża ten moment i w niczym nie przybliża nas do końca fabuły. Zakończenie jednak nastąpiło z przytupem i nie ukrywam, że mnie zaskoczyło, stąd też książka uważam, że się obroniła na sam koniec. Polecam komuś, kto ma jednak trochę więcej czasu jeśli zamierza sięgnąć po tę pozycję (książka ma 507 stron), bo na pewno nie jest to książka z tych co się czyta w jeden wieczór z zapartym tchem.