Po latach w Paryżu recenzja

Cat Jordan to młoda Amerykanka, która pracuje jako fotograf i jest w związku z bogatym i bardzo zapracowanym Christianem. Jej uporządkowane życie burzy jednak tajemnicza przesyłka z Francji - pięknie zapakowane pudełko zawierające stary klucz i list, z której kobieta dowiaduje się, że odziedziczyła spadek po zmarłej Isabelle de Florian. Cat nie przypomina sobie, żeby znała osobę o takim imieniu i nazwisku, więc zupełnie niespodziewanie dla samej siebie postanawia udać się do Francji w celu wyjaśnienia tej historii. Podróż do Paryża może być dla niej pretekstem do zmiany życia i odkrycia ciekawych tajemnic przeszłości...

Historia głównej bohaterki opisana w tej książce nie jest szczególnie odkrywcza, raczej powielająca schematy fabularne opowieści obyczajowo-romansowych, niemniej, napisana jest z dużą lekkością i dbałością o szczegóły. Czuć w niej też miłość autorki do Francji, widać ją szczególnie w opisie Paryża, ale i małych miasteczek na południu tego kraju, które możemy odwiedzać wraz z główną bohaterką.

Najciekawszym wątkiem powieści jest grzebanie w przeszłości i wspomniane francuskie podróże w celu rozwiązania zagadki tajemniczego apartamentu, który odziedziczyła Cat. W posłowiu autorka przyznała, że pomysł na ten motyw wzięła z prawdziwej historii, dodała do niej nieco fikcji i w ten sposób napisała całkiem interesującą opowieść poboczną. Żałuję, że nie skupiła się właśnie na tej historii, tylko zajęła się bardziej życiem Cat. Problematyka przeszłości, właścicielki apartamentu i paryskiej Belle Époque jest tu bowiem zarysowana w sposób całkiem atrakcyjny i gdyby autorka skupiła się na tym, wyszłoby prawdopodobnie coś ciekawszego. Tymczasem, postawiła ona na wątek głównej bohaterki, który jest niestety do bólu powtarzalny.

"Po latach w Paryżu" to książka jakich wiele, niewyróżniająca się wśród innych powieści obyczajowych, bez żadnych fabularnych niespodzianek, czy nieoczekiwanych zwrotów akcji. Napisana jest lekko i przyjemnie, czyta się ją szybko, ale zarazem brak jej jakiegoś dynamizmu, czasem jest też nieco chaotyczna, a momentami nawet niekoniecznie logiczna. Nie jest to książka, którą będzie się długo pamiętać, raczej sympatyczna, niezobowiązująca lektura na urlop, czy ponure, zimowe wieczory.


Książka przeczytana w ramach Olimpiady Czytelniczej