Partytura śmierci recenzja

Czytając książkę "Zbyt piękna dziewczyna" i potem "Panna młoda w śniegu" tegoż autora, przeczuwałam, że każda kolejna jego pozycja będzie coraz lepsza. I tak jest rzeczywiście. Przy poprzednich tomach pisałam, że Marthaler, wcale nie jest jakimś super bohaterem, wcale nie jest wyjątkowo błyskotliwy, ani tym bardziej wysportowany. To otyły gliniarz w średnim wieku, skrupulatny i drobiazgowy, który nie panuje nad emocjami, nie lubi prasy i zawsze źle wypada przed kamerami, jego komentarze przynoszą więcej szkody niż pożytku i właściwie powinien mieć zakaz kontaktów z prasą i telewizją.
Skąd zatem moja sympatia dla bohatera?

Może dlatego, że jest zwyczajnym człowiekiem, a przebieg śledztwa przez niego prowadzonego jest wielce prawdopodobny? Może dlatego, że jego cierpliwość i drobiazgowość w końcu przynoszą rezultaty?
Trzeci tom przygód zwyczajnego inspektora jest naprawdę bardzo dobry. Tym razem dochodzi do wielokrotnego morderstwa w szczególnie okrutny sposób. Wstrząsające wydarzenie miało miejsce w restauracji. W trakcie dochodzenia pojawiają się echa Holokaustu, więc sprawa zaczyna być poważna. Autor poruszył temat trudny i pokazał, że dla współczesnych Niemców pozostaje on wciąż bolesny. Niemcy z pokolenia dzieci i wnuków nazistów nie bardzo mogą uwierzyć w horror drugiej wojny, a kiedy już uświadamiają sobie bestialstwo swoich przodków, ma to ogromny wpływ na nich samych i ich najbliższych.
Warto przeczytać tę książkę, bo ma ona kilka zalet - ciekawą intrygę kryminalną, nietuzinkową postać głównego bohatera i niezwykły obrót akcji jeśli chodzi o życie prywatne Roberta Marthalera.
Polecam miłośnikom gatunku i nie tylko.